Rozdział 17

Na początku chciałam powiedzieć, że jestem zaskoczona.

Nie sądziłam, że moje opowiadanie się komukolwiek spodoba, a tym bardziej, że będę dostawać przemiłe komentarze :)

Oświadczam, iż książka jest oficjalnie skończona.

Oczywiście w zeszycie w którym ją pisze na lekcjach ;)

Więc pozostało mi nic innego niż przepisać ją ^^ A o to się nie martwić, bo w tym tygodniu dają nam luzu, więc postaram się od końca wstawić całość :3 A i może w sobotę wstawię jakiegoś małego bonusa z okazji Halloween? Kto wie... Jeśli oczywiście będziecie chcieli ;)

A teraz miłego czytania :D

~~

- Nikt Cię tu nie zapraszał, szczylu. - Odparła Oracle groźnym tonem.

Gdy zerknęłam w stronę drzwi zobaczyłam Matta. Wszedł do środka, a bliźniaczki na jego widok schowały się za łóżkiem.

- To po co mnie tu wpuściłaś, starucho?

Wyrocznia zgrzytnęła zębami, kładąc przed nami filiżanki ze stukotem. Jej czoło zmarszczyło się, a ona westchnęła z niecierpliwością.

- Matt, siadaj. Nauczę Cię dyscypliny.

Chłopak uśmiechając się swoim zawadiackim uśmiechem, zajął miejsce naprzeciw mnie. Rozsiadł się wygodnie . Oracle naszykowała na stole ciastka z lukrem i burknęła:

- Masz i udław się nimi.

Wszyscy wzięli jednego, prócz mnie. Musiałam się skupić, a nie omijać temat.

- Oracle, proszę, żebyś mi pomogła.

Cisza została moją odpowiedzią. Kobieta nie patrzyła mi w oczy, ale lustrowała wzrokiem łyżeczkę, którą mieszała herbatę.

Justin był zajęty obserwowaniem kątem oka Matta, który zajadał się ciastkami w najlepsze. Miedzy nimi panowała dziwna atmosfera jakby oboje byli gotowi do skoczenia na siebie i rozpoczęciu bójki. Trąciłam łokciem Justina, ale nie otrzymałam żadnej reakcji.

- A niech Ci będzie! - Odparła głośno, aż mi kubek prawie wypadł z ręki. - I tak nie mam nic do roboty.

- Serio? Dziękuję! - Rozweseliłam się.

- Ale nie obiecuję, że będzie łatwo.

Na razie nauczę Cię paru sztuczek, które mogą ci się przydać w ratowaniu przyjaciółki. - Oznajmiła, posyłając znaczące spojrzenie. Skinęłam głową.

Matt nagle zakrztusił się ciastkiem, próbując złapać oddech opluł połowę stołu. Ja i Oracle odsunęłyśmy się z pola jego rażenia. Nabrał powietrza, waląc pięścią w pierś.

- Twoja przyjaciółka została porwana? - Spytał zdziwiony.

- Tak. - Odparłam, unosząc brew. Wstałam gwałtownie. - Wiesz coś o tym?!

Wpakował do ust kolejne ciastko. Przeżuł je i odparł mi po połknięciu:

- Um taa. Słyszałem od strażnika, że przyprowadzili jakąś dziewczynę i zamknęli ją w lochach.

- Muszę tam pójść!

- Nie możesz. - Ton głosu Matta ciął niczym żyletka swoją stanowczością. - Ona jest przynętą, a Ty masz być złowioną ofiarą. Jeśli postawisz stopę na naszym terytorium to zginiesz od razu. Nikt Cię nie obroni, nawet ja.

- Nie chcę, żebyś mnie bronił. - Zaprzeczyłam. - Wejdę tam i tak, a Ty masz się nie wtrącać!

Zapadła cisza. Matt spuścił głowę i wstał od stołu.

- Jak chcesz zginąć to proszę bardzo. - Odwrócił się, wolnym krokiem idąc do drzwi.

Nie zatrzymałam go, a on po prostu wyszedł. Zagryzłam wargę i usiadłam ponownie, milcząc.

- Zaskakujące. Nigdy nie tracił nerwów, a tu nagle taka reakcja. - Powiedziała cicho Oracle, poprawiając włosy. - Eli, jesteś gotowa na trening?

- Tak. - W rzeczywistości nie byłam co do tego taka pewna. Słowa Matta wywołały u mnie cień wątpliwości, który Oracle z pewnością zauważyła.

- Nie przejmuj się nim. Teraz najważniejsza jest Olivia. - Rzekł Justin, szturchając mnie ramieniem.

Miał rację. Ale jego słowa tylko pogorszyły mi samopoczucie. Wyraźnie martwił się o nią. Teraz jednak zdałam sobie sprawę, że gdy byli sami w kawiarni to mogło się coś między nimi wydarzyć. Od razu przypomniały mi się słowa Olivii, która z lekkim żalem zauważyła, że miedzy mną a Justinem dobrze się układa. Jak nóż ta myśl zadała mi cios prosto w serce.

Oracle swoimi błękitnymi oczami dostrzegła mój nagły smutny wyraz twarzy. Zaklaskała, zwracając uwagę chłopaka.

- Skarbie, mam prośbę. Czy mógłbyś pomóc bliźniaczkom podlewać ogród? To nadal są dzieci i przyda się tutaj męska ręka. - Puściła mi oczko, a on zakłopotany zarumienił się.

- Jasne, ale co ze szkołą?

- Oi, nie martw się tym. - Zawołała beztrosko. - Każda sekunda u Was to u mnie dzień.

Wszyscy wzięliśmy się do pracy. Justin pomagał dzieciom Oracle, a ja na tyłach domu razem z nią trenowałam. Moim zadaniem było sprawienie, aby młody kwiat zakwitł. Miało mnie to nauczyć skupienia i oczyszczenia stanu umysłu. Niby proste, ale jednak cholernie trudne! Siedziałam po turecku przed zielonkawą łodyżką, która za żadne skarby nie chciała urosnąć. Oracle ziewnęła już trzeci raz dzisiaj i położyła mi dłoń na ramieniu.

- Oczyść umysł. Masz o niczym nie myśleć. Skup się! - Mówiąc to, zacisnęła palce na mojej skórze. - Dotknij jej, poczuj duszę tej rośliny i usłysz jej głos.

Zamknęłam oczy. Położyłam palec delikatnie na łodydze kwiata.

Usłysz głos, usłysz głos, usłysz głos, powtarzałam monotonnie w głowie, ale bez skutku.

Mój umysł zadręczała sytuacja z Justinem. Nie mogłam przestać o nim myśleć. Chciałam płakać, ale wszystkie łzy przelałam w nocy po porwaniu Olivii.

Przygryzłam wargę, powstrzymując falę złości i bezsilności.

- Oracle! Masz gdzieś grabie? - Usłyszałam głos Justina, biegnącego w naszą stronę.

Otworzywszy oczy zobaczyłam, że ma na sobie zielony fartuch i białe, materiałowe rękawice brudne od ziemi. Włosy miał wilgotna i przyklejone do czoła. Jego policzki były zaróżowione od wysiłku. Mogłam powiedzieć, że nawet kiedy był zdyszany i spocony to nadal uważam, że jest przystojny.

Oracle zabrała rękę z mojego ramienia, mówiąc, że zaraz przyjdzie.

Poszła, zostawiając mnie samą z Justinem.

Na moje nieszczęście.

Chłopak podszedł i kucnął obok. Westchnął głęboko, ocierając pot z czoła.

- Nawet na wychowaniu fizycznym się tak nie męczę. A Tobie jak idzie?

Pochylił się, oglądając dokładnie roślinę. Dyskretnie spróbowałam się od niego odsunąć. Im bliżej był mnie tym bardziej zaczynam czuć dziwny ucisk w żołądku, a moje policzki rumieniły się.

Justin zerknął na mnie z zaciekawieniem.

- Aż tak źle pachnę?

- Nie, to nie o to chodzi, ja.... e... coś uwierało mnie w nogę.

Zapadła niezręczna cisza. Gdy zawiał wiatr, zmiótł liście i rzucił je w naszą stronę. Moje włosy wyglądały teraz jak gniazdo, nie mówiąc o tym, że coś musiało mi jeszcze wpaść do oka, co wywołało rozbawienie na twarzy Justina.

- Daj, pomogę Ci.

Gdy dotknął moich włosów poczułam impuls. Szybko odepchnęłam jego dłoń mimowolnie. Zaskoczona swoją własną reakcją odwróciłam głową i sama zaczęłam wyciągać liście z kosmyków włosów.

- Coś się stało? Jesteś strasznie rozdrażniona...

- Nic mi nie jest. - Odparłam lodowatym tonem.

 - Rozumiem, że to z powodu Olivii. Sam się o nią martwię bardzo. - Znowu. Jego słowa uderzyły mnie niczym pięść w brzuch. Zakręciło mi się w głowie. - Ale jeśli masz się na mnie wyżywać...

- Nie jestem zła! - Wrzasnęłam, a mój głos odbił się echem.

Jego twarz wyrażała dozgonne zdziwienie moim wybuchem.

Oracle wracaj szybko, pomyślałam z paniką. Ta sytuacja wymykała się spod kontroli.

Justin posmutniał.

- To czemu się tak zachowujesz?

- Daj mi spokój. - Odparłam twardo. - Proszę, zostaw mnie.

Chłopak nie odezwał się. Wstał powoli i wycofał się. Starłam ręką łzę, która spłynęła mi po twarzy.

Gdy podniosłam wzrok, ujrzałam jak łodyga zaczyna więdnąć i gnić.