Rozdział 23

- Justin, ewakuuj ją stąd! - Wrzasnąłem, lecz nie usłyszałem odpowiedzi ani żadnej reakcji.
Spojrzałem w jego stronę, a mój oddech stanął gdzieś w płucach. Wtulał twarz we włosy Elizabeth, która nie dawała żadnego znaku życia. Jej klatka nie podnosiła się, a oczy miała zamknięte. Dotarło do mnie, co właśnie się stało i poczułem jak zaczyna mnie to od środka wyniszczać.
Ona...
Nie żyje...
Poczuwszy skurcz w klatce piersiowej, zakasłałem, upadając na kolana niemal się dusząc. Nie mogłem złapać oddechu, a słyszałem jak Lucifer powoli się do mnie zbliża.
Cholera, wrzeszczałem w myślach. Rusz się dupku. Zrób coś. Lecz nie mogłem się ruszyć, nawet kiwnąć palcem. Z trudem łapałem następny oddech. Doskonale wiedziałem, że skutki zbyt długiego użytkowania mocy wiatru.
- Przegrałeś Matt. Teraz Cię zniszczę.
Przegrałem, to były moje ostatnie myśli zanim poczułem silne uderzenie w brzuch, które odrzuciło mnie. Uderzyłem o kolumnę i splunąłem krwią, na ziemię. Kręciło mi się w głowie i miałem mroczki przed oczami. Moje powieki usilnie próbowały się zamknąć. Widziałem momenty w których dłoń Lucifera zaczyna płonąć i zaczyna się do mnie zbliżać. Zacisnąłem oczy i pięści, przygotowując się na mój koniec.
Nie wiem czemu, ale zobaczyłem w głowie twarze moich rodziców. Patrzyli na mnie. Moja mama miała widoczne zmarszczki na czole i potargane włosy związane w niedbałą kitkę. Miała na sobie sweter, który dostała kiedyś na urodziny. Ode mnie. Zaskoczyło mnie to. Nigdy go nie nosiła, bo gryzł ją. Nienawidziła swetrów. Ja jednak kupiłem go z nadzieją, że kiedyś go jednak założy. Czemu akurat teraz ich widzę? Obok niej stał mój ojciec. Te same ciemne włosy i piwne oczy. Ta sama postarzała twarz. Jednakże bez cienia grymasu, tylko... współczująca? Okryta bólem? Czemu czułem się dziwnie, patrząc na nich? Czemu ja w ogóle ich tutaj widzę?
Nagle moja matka uśmiechnęła się jak nigdy dotąd. Otworzyła usta, wymawiając słowa, których na początku nie zrozumiałem. Dopiero potem usłyszałem głos i wyraźne zdanie mojej matki.
Otworzyłem oczy i ujrzałem Lucifera. Szykował się do rozmachu, gdy nagle jego brzuch przebiło ostrze, a on sam zamarł. Z jego ust poleciała strużka krwi. Kaszlnął i zachłysnął się własnym powietrzem. Mierząc mnie wzrokiem po chwili uśmiechnął się szyderczo. Spuścił głowę, opuszczając ręce.
- Jesteś sukinsynem. - Warknął, po czym splunął krwią.
Wyrwało się z jego piersi, a on upadł. Jego ciało zaczęło płonąć, paląc go na popiół. Ostatnie co widziałem to jak na jego twarzy znika grymas uśmiechu, a pojawia się złość i cierpienie.
Gdy spojrzałem na osobę winną śmierci Lucifera ujrzałem... Dzeusa. Wypuścił z dłoni sztylet i ukląkł przy mnie. Zobaczyłem jak jego oczy przepełnione smutkiem i zmartwieniem powoli patrzą w kierunku Elizabeth. Ja również podążyłem tam wzrokiem. Nie uratowałem jej. Poczułem napływ sumienia i poczucia winy. Chciałem krzyczeć ze złości i frustracji, ale jakakolwiek moja reakcja wywoływała ból.
- Przepraszam Was, dzieci. Ja wiedziałem od początku, że Lucifer będzie chciał zgładzić Elizabeth. Jednakże nie sądziłem, że się to uda. Myślałem, że zdążę oszczędzić Wam bólu i zabiję Lucifera wcześniej.
Zobaczyłem jak dłonie Dzeusa zaczynają powoli robić się przezroczyste, aż w końcu znikały. Zaczął robić się coraz mniej widzialny.
- Ja sam teraz umrę, a Wy będziecie musieli mnie zastąpić.
- Jak to my? Przecież Elizabeth... Dzeus? Dzeus, nie zostawiaj mnie! Co z Reinkarnacją?! 
Bóg wstał i popatrzył na mnie. Jego usta poruszyły się, wypowiadając ciche słowa. Te same, które wypowiedziała moja matka.
Dasz sobie radę


*     *     *

Monitoring pracy serca nadal milczał. Ta cisza była największą katuszą niż wszystkie bóle świata. Patrzyłem przybity w ciszy na trupio bladą twarz Elizabeth. Od jej łóżka odchodziło dużo różnych rurek, była podłączona do kroplówki a usta zasłaniała maska tlenowa.
Oprócz mnie w sali siedział jeszcze Justin. Wyglądał na naprawdę wyczerpanego, a jego twarz była wymalowana tak ogromnym bólem i smutkiem, że aż miałem wrażenie, że zaraz wybuchnie. Dla niego zdecydowanie śmierć Elizabeth była jeszcze większym ciosem niż dla mnie. Nie znałem się na uczuciach. Dotąd traktowałem je jak powietrze. Coś jak słaby punkt w ludziach. Jednak o nim zdecydowanie mogłem powiedzieć, że kochał Elizabeth bardziej niż kto inny. Nie dziwiłem mu się jednak. Była odważną dziewczyną, która zawsze wiedziała co powiedzieć, żeby poprawić sytuację. Walczyła całym sercem i duszą, a na pierwszym miejscu zawsze stawiała dobro innych. Jednak przekonałem się, że jeśli ktoś był dla niej wredny umiała odpyskować... Przypominanie sobie naszego pierwszego spotkania wprawiało mnie w pewną melancholię. Czułem się dziwnie, jakby rozdarty pomiędzy uczuciami jakie we mnie grały. Nie kochałem Elizabeth, ale traktowałem ją jak... kogoś kogo nigdy nie miałem. Była dla mnie przyjaciółką, dowodem, że na świecie są jeszcze ludzie, którzy nie dążą do zniszczenia tego gównianego świata. Gdy patrzyłem w jej oczy, widziałem zawsze jakiś błysk. Ten tajemniczy błysk zostawał mi w pamięci. Gdy tylko go widziałem zaczynałem odczuwać pewien dziwny spokój. Zupełnie jakby sama jej obecność uspokajała mnie i sprawiała, że zapominałem o bólach z przeszłości. Gdy zdałem sobie z tego sprawę, wiedziałem już, że będzie ona idealną następczynią Dzeusa. Wtedy jednak nie sądziłem, że w momencie kiedy przyjdzie ta zmiana ona już będzie nieżywa.
- Jak się czujesz? - Usłyszałem ciepły głos Justina. Miał spuszczoną lekko głowę, nie patrząc na mnie.
Skinąłem tylko głową, nie mogąc zdobyć się na jakiekolwiek słowa i czy większy gest. Czułem się dokładnie jak on. Co z tego, że bólu z powodu straty przyjaciółki nie można porównywać do bólu stracenia miłości? Cierpimy tak samo. Płacząc, krzycząc, siedząc cicho i w samotności. Czułem jak we mnie wszystko się gotuje i po chwili znów ucisza to bezsilność. Justin pewnie umierał od środka.
Współczułem mu. Położyłem mu dłoń na ramieniu.
- A Ty?
 - Dowiedziałem się, że Olivia wróciła do domu. Wypisali ją, a jej rany nie były za duże. - Odparł, kiwając głową.
- Dobrze, że nic jej nie jest.
Znowu skinięcie.
- Czego nie mogę powiedzieć o Eli...
Zapadła niezręczna cisza, a ja zabrałem dłoń. Kątem oka zobaczyłem jak pochyla się nad Elizabeth i chwyta jej rękę, zamykając w delikatnym uścisku. Odwróciłem głowę, bojąc się ujrzeć jak cały jego smutek i ból spływa ze łzami po policzkach. Sam czułem, że jak cała ta sytuacja zaczyna mnie powoli przerastać i zaraz sam się rozkleję.
- Eli... proszę... wróć do nas...
Gdy nastąpiła chwila ciszy, usłyszałem nagle jak coś zaczyna pikać. Poczułem złość, że ktoś najwyraźniej nie wyłączył telefonu i już miałem wstać, gdy ujrzałem, że na monitoringu pracy serca linia prosta zaczęła drgać. Justin podniósł powoli głowę, patrząc na mnie a potem na twarz Elizabeth. Z jej klatki piersiowej błysnęło jasne światło, które oślepiło nas. Razem z Justinem odsunęliśmy się od łóżka szpitalnego na bezpieczną odległość, ale nikt z nas nie mógł zobaczyć co jest źródłem światła. Nagle zniknęło. Opuszczając ręce niczym zahipnotyzowani wpatrywaliśmy się w Elizabeth, która wstawała do pozycji siedzącej, zdejmując z siebie maskę tlenową. Odłożyła ją na bok i pomasowała skronie. Rozejrzawszy się, dostrzegła nas i pytająco zmierzyła wzrokiem.
- Chłopaki... co jest?
Nie zdążyła nic więcej wydusić z siebie, gdy Justin po chwili podszedł do niej, nadal nie mogąc uwierzyć w to co widzi.
- Eli...
Zamknął jej twarz w objęciu dłoń i pochylił się, by ją pocałować.
Dziewczyna zamknęła oczy i oddała się rozkoszy. Ja spuściłem głowę, uśmiechając się. Elizabeth żyła.
Przyswoiłem do siebie tą informację, czując coraz większą radość.
- Zostawcie sobie te wyrazy miłości na kiedy indziej... - Mruknąłem, udając obrzydzenie.
Po chwili poczułem jak coś rzuca się na mnie i ściska z całej siły. Poczułem miękkie włosy smyrające mnie po policzku i zobaczyłem Justina uśmiechającego się do mnie. Elizabeth zaczęła płakać, śmiejąc się. Ja również nie potrafiłem się powstrzymać i obejmując dziewczynę, uśmiechnąłem się.
- Wróciłaś... pyskata smarkulo.
- Pewnie, gburze.
Zaśmiałem się, a ona odsunęła się ode mnie. jej kolor skóry znowu nabrał więcej ciepła, a w jej oczach... jak zwykle widziałem ten wspaniały błysk.
- Ale jak to możliwe? - Spytała po chwili, opadając na wolne krzesło.
- Właściwie to nie wiem... Zobaczyliśmy z Mattem jasne światło wydobywające się z Twojej klatki piersiowej i po chwili wstałaś jakbyś spała. - Odparł Justin, wzruszając ramionami.
Elizabeth zrobiła minę jakby właśnie coś sobie uświadomiła i zaczęła macać się po szyi, aż w końcu z spod jej bluzki wysunął się kryształ. Pusty w środku i przejrzysty niczym szkło.
- Teraz rozumiem.
- Co rozumiesz? - Spytałem, nie widząc związku, między zwykłym wisiorkiem a cudem zmartwychwstania.
- Oracle po treningu wręczyła mi ten naszyjnik bez słowa. Teraz już rozumiem czemu mi go dała.... ale czemu? Nie mogła po prostu powiedzieć?
- Wyrocznia ma zakaz zdradzania swoich wizji komuś kto nie jest władcą Pustki lub Reinkarnacji. Nie chciała złamać zasad, a to był jedyny sposób, żeby Cię ochronić. - Wyjaśniłem, a ona skinęła głową.
- Będę musiała jej podziękować.
- Myślę, że ona doskonale zdaje sobie sprawę z tego jak bardzo jesteś jej wdzięczna. - Rzekł Justin, uśmiechając się. - Jak na razie, zostań tu i zbieraj siły.
Rozległ się dźwięk wibracji i Justin przeprosił nas, wychodząc z sali. Zostawił nas samych. Usiadłem naprzeciw Elizabeth, a ona posłała mi ciepły uśmiech.
- Lucifer i Dzeus nie żyją.
Ta wiadomość nie zaskoczyła zbytnio dziewczynę jednak na chwilę spoważniała.
- Co to oznacza?
- Jest sens mówienie rzeczy oczywistej?
Zamilkła, kręcąc lekko głową. Chwilę siedzieliśmy w ciszy przygnębieni. Poczułem coś dziwnego. Zupełnie tak jakby coś miało się wydarzyć. Jakbym stawał przed nowym wyzwaniem. Elizabeth też musiała coś czuć, widziałem to po jej twarzy.
- A jeśli nie będę godna? Będę złą następczynią?
Uśmiechnąłem się. To samo pytanie sobie zadawałem, lecz znałem już na nie odpowiedź. Spojrzałem na nią i rzekłem:
- Dasz radę.

Rozdział 22

- Justin, uważaj!

Z całej siły odepchnęłam go a on upadł na ziemię. Ogromna kula ognia przeleciała nad nim i spaliła wszystko na swojej drodze. Gdy odwróciłam się, chcąc ujrzeć źródło z którego wydostał się ogień, dostałam czymś twardym w policzek. Odrzuciło mnie na ziemię i sunąc po niej uderzyłam o jedną z kolumn. Poczułam jak każda część mnie krzyczy z bólu. Powstrzymałam łzy, splunęłam krwią na podłogę. Cała drżałam i bałam się otworzyć oczy.

- Eli! - U mojego boku zjawił się Justin, obejmując mnie.

- Zapłacisz mi za to. - Usłyszałam głos Lucifera.

Otworzywszy oczy, ujrzałam go. Stał nad nami a jego ciało płonęło żywym ogniem. Temperatura gwałtownie wzrastała a ja miałam ochotę zwymiotować z bólu i ciśnienia.

Z całej siły zamachnął się ręką, lecz coś go powstrzymało.

Tym kimś okazała się zakapturzona postać. Chwyciła go za ramię a jego ręka sama stanęła w ogniu. Lucifer wyrwał się z jego uścisku zszokowany pojawieniem się przeciwnika. Osobnik zdusił  ogień podmuchem wiatru i zdjęła kaptur.

- Matt... - Szepnęłam.

- Jak możesz gówniarzu... - Lucifer zacisnął pięści. Jego oczy śledziły chłopaka z pogardą.

- Nie pozwolę Ci ją zabić. Wiesz co Cię czeka, gdy to zrobisz.

Lucifer zacisnął usta w cienką linię. Odsunął się, a ogień powoli malał, aż w końcu przestał się tlić.

- Zawsze wiedziałem, że jesteś tylko zwykłym bachorem i kiedyś się zbuntujesz. - Warknął mężczyzna, patrząc na niego z uniesionym podbródkiem.

- Nie buntuję się. Jeśli zginie z Twojej ręki, zabijesz samego siebie. - Odparł spokojnie. - Wtedy zapanuje chaos... Nie pozwolę na to.

Lucifer spuścił głowę, milcząc. Zrobiłam głębszy oddech, a Justin ścisnął moją dłoń. Poczułam jego ciepło i uspokoiłam oddech. Zaczęłam powoli wstawać z pomocą Justina i niepewnie stanęłam z Mattem. Justin szturchnął chłopaka, ale nie otrzymał żadnej reakcji. Matt całkowicie skupił się na wolnych ruchach Lucifera.

- Nie będę sobie brudził rąk. - Przemówił diabeł i odwrócił się na pięcie, odchodząc.

Jednak zaniepokoił mnie cień uśmiechu na szczupłej twarzy mężczyzny. Otworzyłam szerzej oczy, przygryzając wargę.

- Ale zrobi to ktoś inny.

Nagle wrzasnęłam. Poczułam kłujący ból. Cholernie ostry i przeszywający ból w klatce piersiowej. Opuściłam głowę, drżąc. Ręce mi się trzęsły, a nogi miałam jak z waty. Mój brzuch przebijał sztylet. Czułam uścisk kogoś na ramieniu, który przytrzymywał mnie, gdy moje ciało wygięło się w lekki łuk po zadaniu ciosu. Dłoń należała do strażnika. Uśmiechnął się do mnie szyderczo, gdy z rany wytrysnęła krew plamiąc podłogę. Moje ubranie przesiąknęło czerwoną cieczą. Zakrztusiłam się własną krwią i straciłam równowagę. Justin złapał mnie, panikując. Krzyczał jednocześnie coś do Matta, jednocześnie próbując zatrzymać krwawienie. Niestety, z każdym moim następnym nabraniem powietrza coraz więcej sił ze mnie ubywało.

Oczy Matta zapłonęły gniewem. Ogromna siła wiatru zmiotła strażnika i roztrzaskała jego ciało na kolumnie. Krzyk zagłuszył mi szumiącą w uszach krew. Chłopak odwrócił się w stronę Lucifera, który z triumfem na twarzy przyglądał się całej sytuacji. Nie ugiął się od spojrzenia Matta.
Ruszył na niego i oboje po chwili zderzyli się w walce.

Nagle poczułam skurcz, a potem już nic. Cały ból odpuścił wraz z moim oddechem. Po brodzie spłynęła mi krew, a serce zabiło ostatni raz w mojej klatce piersiowej.

Rozdział 21

Przyjaciółka podeszła do mnie kuśtykając.
- Musisz wrócić. Jesteś osłabiona.
- Nie zostawi...
- Olivia! Nie pozwolę, żeby Cię złapali. Proszę, zaufaj mi...
Po chwili milczenia, przerywaną uderzeniami strażników w drzwi, pokiwała głową, a po jej policzkach spłynęły łzy.
- Aperta. - Rzekłam, zamykając na chwilę oczy.
Olivię zakryła ciemna chmura, gdy nagle rozpłynęła się w powietrzu. Wysłałam ją na nasz świat. Miałam nadzieję, że ta podróż jej nie wyczerpie. Drzwi otworzyły się z hukiem a do środka wparowało trzech strażników. Zauważywszy mnie, unosząc w górę sztylety ruszyli w moją stronę. Zagryzłam wargę, powoli się cofając, gdy nagle poczułam przeszkodę w postaci ściany.
- Nie ma ucieczki. - Przemówił pierwszy z nich. - Teraz czas umierać!
Podbiegł do mnie, a nie mogąc uciec nigdzie przyszykowałam się do zadania ciosu samoobronnego. Jednakże pojawił się przede mną nieznany mi osobnik w płaszczu i uderzył mężczyznę z taką siłą, że odrzuciło go kilka metrów do tyłu. Dwóch strażników przeleciał strach, jednak z dobrą celnością rzucili sztyletami. Postać zamachnęła się i wystawiła dłoń przed siebie. Zawiał gwałtowny wiatr, który zmiótł ostrza. Oni oniemieli ze zdumienia i zaczęli się wycofywać. Nieznajomy odwrócił ciało w moją stronę i objął w pasie. W lekkim zdumieniu, chcąc mu się wyrwać usłyszałam szept:
- Trzymaj się, Elizabeth.
Wniknęliśmy nagle w ciemność. Jednak po chwili znów drogę oświetliło mi światło. Znaleźliśmy się w Ultimo Itinere, ale nie byliśmy sami. Osobnik wypuścił mnie z objęć a ja ujrzałam wtedy ogrom postaci, które nas obserwowały. Naprzeciw nas dalej stał Lucifer ze zgrozą świdrując mnie spojrzeniem, a za nim strażnicy i uwięzione dusze.
Drugą stronę korytarza (i po której ja stałam) zajmowała armia Dzeusa. Dojrzałam w tłumie mojego poprzednika. Jego zazwyczaj zmieszaną twarz zastąpił wyraz twarzy wymalowany złością i skupieniem.
Ciszę rozdarł wrzask Lucifera, wskazując mnie placem:
- Złamała zasady, drogi Dzeusie! Wdarła się nasze terytorium!
Bóg ze spokojem odrzekł, robiąc krok bliżej i kładąc mi dłoń na ramieniu:
- Ty również złamałeś zasady, Luciferze. Porwałeś człowieka i zamknąłeś bez wcześniejszych obrad. Mogę nawet sugerować, że zrobiłeś to, aby zwabić Elizabeth do siebie.
W powietrzu zapanowała napięta atmosfera. Czułam, że każdy napina mięśnie szykując się do ataku. Lucifer i Dzeus mierzyli się wzrokiem jak dwa drapieżniki.
- Nie pozwolę, by to się więcej powtórzyło Dzeusie, ale ona nikomu nie może zdradzić co tam widziała. Nie masz żadnego sposobu, żeby zmusić ją do milczenia.
Zakapturzona postać pochyliła się nade mną i szepnęła:
- Zachowaj spokój i jak dam Ci znać to uciekaj. Oni wszyscy Cię kryją.
Gorączkowo rozejrzałam się, gdzieś to ja mogę uciec. Wtedy ujrzałam w tłumie Justina, który skinął głową w moją stronę.
Lucifer zaklaskał.
- Zabierze tą tajemnicę... do grobu.
Wrzask zmroził mi krew w żyłach. Rozpoczęła się wojna.
Zawróciłam i ruszyłam biegiem. Armia Dzeusa schodziła mi z drogi, abym mogła szybko i zwinnie zawrócić. Justin chwycił moją dłoń i oboje ruszyliśmy.
Istoty wyciągały bronie i zaczęli walczyć. Słyszałam zgrzyt metalu i krzyki. Dźwięk upadającego ciała i szum własnej krwi w uszach. Serce waliło mi o żebra z taką siłą jak nigdy dotąd. Wokół panował chaos i wrzawa. Odwróciwszy się ujrzałam jak zakapturzona postać dzielnie walczy i odpycha przeciwników siłą wiatru. Nagle zniknął mi z pola widzenia, a ja wydostałam się z tłumu razem z Justinem. Z trudem łapałam oddech, ale wiedziałam, że jeśli się poddam to będzie moja ostatnia rzecz w życiu. Wtem poczułam nagły przypływ adrenaliny, gdy na szyi Justina z której spadła chusta ujrzałam ciemniejący krąg. Wtedy poczułam parzące ciepło na plecach.

Rozdział 20

Nim istoty wyczołgały się z cel, my ruszyliśmy biegiem przed siebie. Serce obijało mi się o żebra. Chłopaki biegli na przodzie, rękoma odpychając od siebie uciekinierów. Próbowałam dotrzymać im kroku, ale nie potrafiłam. Nagle wśród istot ujrzałam wnękę w ścianie. To te drzwi!

- Chłopaki! - Wydyszałam gwałtownie. - Przejście po lewej!

Oboje rzucili krótkie zerknięcie w kierunku ściany, następnie skinęli głowami, patrząc na siebie.

- Złap się! - Wrzasnął Matt. - My tu ich zatrzymamy!

- Nie zostawię Was! - Krzyknęłam rozpaczliwie.

Poczułam na plecach muśnięcie kilku dłoni.

- Ratuj Olivię! - Tym razem odezwał się Justin.

Przejście było coraz bliżej.

Dziesięć metrów...

Dziewięć...

Osiem...

Matt i Justin wyciągnęli ręce do tyłu a ja chwyciłam dłonie chłopaków.

Siedem...

Sześć...

- Eli... - Mówili powoli ze wzrastającym napięciem w głosie.

Pięć...

Cztery...

Trzy...

Wyprzedziłam ich dzięki temu, że siłą pchali mnie do przodu. Wciągnęłam powietrze i napięłam mięśnie.

Dwa...

Jeden!

- Dasz radę!

Odbiłam na lewo, ramieniem wpadając na drzwi. Otworzyły się, a ja wpadłam gwałtownie do środka.  Odbiły się od ściany i zamknęły z trzaskiem. Upadłam na zimną ziemię. Krzyki, szybkie kroki znikały i ucichały.

Opanowałam bicie serca i nierówny oddech.

- Pora wziąć się w garść. - Szepnęłam, chowając pojedyncze kosmyki pod czapkę.

Wstając zauważyłam, że przede mną w dół ciągnęły się kamienne schody. Było całkowicie ciemno i nie widziałam jak długie one są. Wyjęłam telefon i uruchomiłam latarkę. Oświetlając sobie drogę, powoli zaczęłam schodzić. Im bardziej brnęłam w dół tym coraz zimniej się robiło. Mój ciepły oddech pozostawiał parę, która rozpływała się w powietrzu. Postawiłam krok i poślizgnęłam się, tyłkiem zjechałam po trzech schodkach.

- Cholera. - Mruknęłam wkurzona.

Chcąc podeprzeć się ręką, poczułam pod palcami dziwną maź.

Poczułam metaliczny zapach i zmarszczyłam brwi. Podświetliłam telefonem. Po mojej dłoni spływała bordowa krew. Stłumiłam w sobie krzyk i szybko ją strzepnęłam. Wstałam i ujrzałam, że schody już się skończyły, a przede mną rozciągał się korytarz. Na ziemi krople krwi prowadziły cały czas prosto. Mimo niepokoju jaki rozpierał moje zdrowe myślenie ruszyłam szybkim krokiem przed siebie. Czułam w powietrzu duszący smród zgniłego mięsa. Ukryłam głębiej twarz w chuście.

Usłyszałam głośne chrapnięcie i zamarłam. Z bijącym sercem przywarłam do ściany, zasłaniając ekran dłonią. Znowu coś wydało głośne "chrap" z siebie.

Jezu! Ktoś tu śpi!

Podświetliłam latarką i ujrzałam na krześle, w pół siedzącego mężczyznę. Jego klatka piersiowa powoli podnosiła się do góry i opadała. Ze spodni wystawał rzemyk kończący się dwoma kluczami podobnymi do siebie.

- Pomocy...

Cichy szept zjeżył mi włosy na głowie. Odskoczyłam od ściany świecąc dookoła latarką. Naprzeciw mnie siedziała postać w obdartych i brudnych ubraniach. Podnosząc powoli telefon dostrzegałam coraz więcej szczegółów. Postać zakryła posiniaczoną ręką oczy. Gdy chciała wstać, po jej ramionach spłynęły rude włosy.

- Olivia... - Szepnęłam i przywarłam do krat by ją dotknąć. - Wszystko gra? Co oni Ci zrobili?

Odsłoniła twarz i oniemiałam z przerażenia.

Jej policzek był opuchnięty i lekko fioletowy. Miała rozciętą wargę, z której powoli sączyła się krew. Miała załzawione oczy.

- Cieszę się, że Cię widzę. - Odparła cicho uśmiechając się.

- Zaraz Cię stąd wyciągnę.

Zerknęłam na klucze, które były przypięte do spodni mężczyzny. Ukucnęłam przy nich. Złapałam za rzemyk i powoli pociągnęłam, chcąc zobaczyć jak mocny jest supeł. Odplątałam go i uradowana podniosłam klucze. Niestety prawie straciłam równowagę, więc chwyciłam się krat. Klucze z głośnym brzdękiem obiły się o pręty. Zamarłam, słysząc, że chrapanie ustało. Z bijącym sercem i wstrzymanym oddechem spojrzałam na mężczyznę. On jednak tylko burknął coś pod nosem o zmienił pozycję.

Wypuściłam powietrze z ulgą. Sprawdziłam czy pierwszy klucz pasował. Na moje szczęście żelazne drzwi ustąpiły. Złapałam w objęciach chwiejącą się na nogach Olivię. Przełożyłam sobie jej rękę przez szyję i razem zaczęłyśmy iść korytarzem. Moje oczy mimo ciemności widziały każdy dźwięk niczym dzikie zwierzę.

- Przepraszam, że do tego dopuściłam. Tak mi przykro... - Szepnęłam spuszczając lekko głowę.

Olivia przytuliła mnie mocniej, kręcąc głową.

- Nic się nie stało. Jestem Ci wdzięczna, że po mnie przyszłaś.

- Obiecuję, że pożałuję tego co Ci zrobili.

- Sama tu przyszłaś?

- Nie. Jestem z Justinem i po części z Mattem.

- Po części? - Spytała zdziwiona. - A-ale gdzie oni są?

- Na górze. Dasz radę wejść po schodach?

- Chyba tak.

Powolnymi krokami zaczęłyśmy stawiać kroki na stopniach. Trzymałam Olivię za rękę, a ona próbując coś dostrzec w mroku szła za mną. Musiałam uważać, aby nie poślizgnąć się znowu.

Bez problemów dostałyśmy się na górę. Uradowana uchyliłam drzwi. Poczułam, że jakaś nieznana mi siła ciągnie za klamkę od swojej strony. Światło płomieni zasłonięte było przez stojącą przede mną postacią. Otworzyłam szeroko oczy, rozpoznając ją. To ten strażnik z Ultimo Itinere w towarzystwie innych.

- A panie dokąd?

Olivia wyminęła mnie zgrabnie i rzuciła garścią kamieni w strażników. Wykorzystując ich zmieszanie złapała mnie za rękę i popędziłyśmy przed siebie. Dziwiłam się skąd ma silę biegać. Jednak po szybkim ocenieniu sytuacji stwierdziłam, że była bledsza i powoli zwalniała.

- Zatrzymajcie się!

Usłyszałam zgrzyt metalu i ktoś z nich rzucił sztyletem. Przeleciał obok mojej głowy, wbijając się w ziemię. Przebiegając, opuściłam dłoń i chwyciłam jego rękojeść. Schowałam go do kieszeni, mając nadzieją, że okaże się pomocny gdy dojdzie do walki wręcz.

Po chwili kolejne ostrze przemknął bardzo blisko Olivii, która otrzeźwiała nagle. Ujrzałam drzwi i kopniakiem otworzyłam je.

Sala, która wcześniej była wypełniona ludźmi i duchami teraz była całkowicie pusta. Olivia weszła do środka i zamknęła drzwi. Podsunęłam pod nie stół a na nim położyła z trudem krzesło.

Rozejrzałam się dookoła gorączkowo szukając drzwi wyjściowych. Lecz one jakimś cudem zniknęły.

Byłyśmy w ślepym zaułku.

- Olivia!

Rozdział 19

Zdecydowanie lepiej szedł mi trening. Gdy tylko Justin zerkał w moją stronę od razu zaczynałam czuć jak w brzuchu motyle rozkładając skrzydła.

Rozłóż swe płatki, kwiecie

Bam! Róża pięknie rozwinęła swe czerwone płatki. Ogród Oracle był teraz jeszcze bardziej kolorowy niż przedtem.

- Eli, mam dla Ciebie zadanie kończące Twój trening. - Wyrocznia gestem wskazała bym do niej podeszła. Kucała przyglądając się czemuś.

Gdy zbliżyłam się, ujrzałam martwego wróbla, leżącego z zamkniętymi oczami. Pomijając fakt, że co on kurna tutaj robił pod ziemią to czemu nie żyje?

Wolałam nie myśleć, że Oracle go specjalnie zabiła.

- No to do roboty.

Zamknęłam oczy, szukając w otoczeniu tej właściwej duszy. Gdy ją odnalazłam a raczej poczułam, pomyślałam intensywnie nad słowami. Było tak, że słowa, które miały ożywić martwe ciało same przychodziły mi do głowy. Tak jakbym wiedziała to od zawsze.

Rozłóż skrzydła, ptaku i zwiedź nieznane Ci zakątki świata.

Ptak otworzył oczy. Spokojnie podniósł się i rozkładając skrzydła, wzbił się w powietrze.

Oracle pogratulowała mi, a ja uśmiechnęłam się z dumą.

- Jesteś już gotowa, aby pójść do Pustki. Opanowałaś uzdrawianie co za tym idzie masz otwarty umysł na zaklęcia. - Pokazała mi kciuk skierowany w górę, a ja go odwzajemniłam. - Musisz jeszcze się zamaskować. Zwłaszcza Twoje oko. Załóż jakieś soczewki, czerwone lepiej i coś co może zakryć Ci twarz.

- Coś się wymyśli. - Do rozmowy włączył się Justin, mierzwiąc mi włosy. - Musimy wracać, Eli.

- Wiem. - Rzekłam, potakując. Nie ma czasu do stracenia.

- Elizabeth, zanim pójdziesz, weź to i nie zdejmuj. - Podała mi naszyjnik.

Bez przyjrzenia się mu, włożyłam podarunek do kieszeni.

- Dziękuję, Oracle.

*   *   *

Tak jak myślałam. Moja mama miała soczewki w swoich rzeczach. Kiedyś je kupiła, ale szybko o nich zapomniała. Były one koloru rażącego płomienia. Idealne do mojego przebrania.

Ubrałam się w czarne wytarte jeansy i czerwoną bokserkę. Na ramiona zarzuciłam ciemną ramoneskę. Justin przyglądał mi się z zainteresowaniem. Westchnąwszy podeszłam do lustra, trzymając w dłoni dwie soczewki.

Po półgodzinach mordowaniu się z nimi, moje załzawione oczy były przyozdobione pomarańczowymi źrenicami.

Przypomniało mi się o wisiorku od Oracle i od razu go wyjęłam. Był to błękitny, podłużny kryształ na czarnym rzemyku. Gdy go dotknęłam poczułam delikatne mrowienie na palcu. Nie wiedziałam czemu mi go ofiarowała, ale postanowiłam dotrzymać złożonej przeze mnie obietnicy i założyłam go. Kryształ ukryłam pod bluzką. Chłodny minerał złączył się w kontakcie z moją ciepłą skórą.

- Ładny naszyjnik, ale po co Ci go dała? - Spytał Justin, podchodząc do mnie.

Wzruszyłam ramionami. Założywszy czarne trampki owinęłam szyję grubą chustą. Włosy związałam niedbale w koka, którego okryłam pod czapką.

- Wyglądasz jak bezdomny. - Skomentował chłopak, patrząc na mnie skrzywiony.

- I kto mówi...

Był podobnie ubrany, ale w przeciwieństwie do mnie, nie musiał się męczyć z ukrywaniem twarzy jak ja.

Wreszcie byliśmy gotowi do wyruszenia. Skoro Matt z łatwością mógł trafić do Ultimo Itinere to ja też mogę! Złapałam dłoń Justina i ze skupieniem poszłam w ślady Śmierci.

- Chcę przenieść się do Ultimo Itinere!

- Avada Kadavra!

- Po cholerę to krzyczysz?!

Ciemność otoczyła nas swoimi ramionami, dusząc swoją ślepotą. Tylko ręka Justina mówiła mi o jego obecności, nie mogłam go dostrzec. Wyostrzyłam wszystkie zmysły i usłyszałam nierówny oddech chłopaka. Ścisnęłam jego dłoń, a on to odwzajemnił.

Przestrzeń rozświetliło jasne światło i znów ujrzałam długi korytarz podzielony na Pustkę i Reinkarnację. W ciszy pozwoliłam Justinowi na chwilę zaskoczenia i fascynacji tym niecodziennym widokiem.

- O co Ci chodziło z tym "Avada Kadavra"? To nie Harry Potter...

- Byłoby zabawnie, gdyby Snape nas wpuścił. - Zaśmiał się, a ja strzeliłam face palm'a.

- Dobra, skupmy się. Musimy iść.

Przekroczyłam granicę Ultimo Itinere i Pustki. Lodowate uczucie postawiło mi włosy na karku, aż się wzdrygnęłam. Co to za nieprzyjemne wrażenie, które związało mnie od środka? Justin poczuł dokładnie to samo. Oboje przełknęliśmy głośno ślinę i ruszyliśmy dalej.

Światło korytarza znikało za nami. Pomieszczenia rozświetlały palące się płomienia. Wszystko było ciemne, martwe i zniszczone. Każdy krok zbliżał mnie do czegoś czego bałam się najbardziej. Czasami miałam wrażenie, że słyszę stłumione krzyki gdzieś z oddali, ale starałam się to ignorować.

Twarz Justina dziwnie pobladła i była taka jakaś niewyraźna, jakby przemęczona. Gdy go lekko szturchnęłam on o mało nie stracił równowagi. Przytrzymałam go za rękę.

- Wszystko w porządku?

- Czuję się trochę osłabiony, ale nie zwracaj na to uwagi. - Rzekł, uśmiechając się lekko.

Może to był zły pomysł, że go tutaj zabrałam? Szliśmy w same serce Pustki. Otaczająca nas atmosfera mogła źle na niego wpływać. W końcu był tylko człowiekiem.

Tylko

Człowiekiem

Ja też byłam kiedyś tylko człowiekiem, ale nad moim losem zachmurzyło się i w każdym momencie burza mogła zniszczyć wszystko.

Zatem, co mam robić? Nie chcę umierać, ale też nie mogę przestać myśleć o tym, kim się stałam. To za bardzo boli.

- Hej, Wy tam!

Oboje z Justinem z bijącym szybko sercem spojrzeliśmy za siebie. Z daleka zobaczyłam biegnącego do nas mężczyznę odzianego w ciemną zbroję, tego samego którego widziałam na zebraniu Stworzycieli Świata.

- Kim jesteście?

Stanął naprzeciw nas, lustrując groźnym spojrzeniem naszą dwójkę. Spuściłam lekko głowę, zatapiając połowę twarzy w miękkiej chuście.

- Mamy sprawę do Lucifera. - Mruknęłam lodowatym tonem.

Strażnik zerknął na mnie podejrzliwie.

- To czemu jesteście tutaj? Wejście jest gdzie indziej.

Ugryzłam się w wargę tak mocno, że aż poczułam w ustach krew.

- Jesteśmy tu dopiero od niedawna i często tędy nie przechodzimy. Lucifer powiedział, że możemy tędy chodzić.

- Doprawdy? Ja słyszałem, że mam nikogo tędy nie przepuszczać.

W jego dłoni błysnęło ostrze, a ja zacisnęłam dłonie w pieści gotowa na atak.

Nagle Justin podszedł do strażnika i klepnął go lekko w ramię.

- Spoko brachu, Lucifer miał do nas specjalną prośbę i kazał nam przybyć. Tym przejściem było szybciej, więc dlatego tu jesteśmy. Wpuść nas a my mu nic nie powiemy, że zagiąłeś zasady, okej?

Zapadła grobowa cisza. Justin z poważnym spojrzeniem i przekonaniem na twarzy wpatrywał się w strażnika, który mierzył go wzrokiem. Wreszcie mężczyzna dał za wygraną i burknął z niesmakiem:

- Idźcie cały czas przed siebie. Na końcu drogi jest para drzwi/ Poczekacie na Lucifera w pokoju po lewej. Do prawych macie nie wchodzić, jasne?

Oboje skinęliśmy głowami. Prędko stamtąd zniknęliśmy, bojąc się, że strażnik mógłby się rozmyślić.

Oddaliwszy się na bezpieczną odległość zagadałam do Justina:

- Jak Ty to zrobiłeś? Przekonałeś go! Eh, Justin?

Był cały blady, a na twarzy malowała się panika. Jak mantrę pod nosem powtarzał, że mogliśmy zginąć. Zaśmiałam się z ulgą.

Gdy doszliśmy do końca ujrzałam dwoje drzwi.

- Które to miały być? Hmm... chyba lewe, ale ja wolę prawe. - Powiedział z udawaną nonszalancją, a ja zachichotałam.

Otworzywszy prawe drzwi oniemiałam z wrażenia. Stałam przed ogromną salą. Wszystko oświetlało dwa żyrandole i duży żar bijący od komina. Wszędzie stały stoliki, a przy nich siedzieli ludzi i duchy. Wokół panował gwar i hałas. Wszędzie było słychać głośne rozmowy, wrzaski i śmiechy. Więc tak się zabawiają w Pustce, pomyślałam ze zdegustowaniem.

Z daleka zobaczyłam kolejne drzwi. Czułam, że im dalej będę brnęła tym szybciej odnajdę Olivię. Pociągnęłam Justina za rękaw i wskazałam podbródkiem przed siebie a on skinął głową. Po cichu przemykaliśmy miedzy ludźmi. Kilka osób dźgnęło mnie przypadkiem a ja syczałam z bólu. Odwróciwszy, zorientowałam się, że nie ma ze mną Justina. Ogarnęła mnie panika i zaczęłam się rozglądać dookoła. Zawracając wpadłam na kogoś o mało nie upadając.

- Sorki.

Nieznajomy chwycił mnie silnie za ramie i potrząsnął.

- Uważaj smarkulo jak łazisz.

Podniosłam wzrok i umilkłam z zaskoczenia. Przede mną stał Matt ze szklanką w dłoni i jej zawartością na bluzce. Jego wzrok próbował mnie spalić.

- Hę? Mowę Ci odjęło?! Mam Cię nauczyć jak się chodzi?!

Jego dłoń coraz bardziej zaciskała się na moim ramieniu. Coś mi przeskoczyło w środku a ja pisnęłam.

- Matt, puść mnie!

Zaskoczony zerknął na moje oczy.

Ups, ale wtopa.

Pochylił się w moją stronę i szepnął, że ledwo go usłyszałam:

- Eli, to Ty?

Skinęłam lekko głową a on puścił mnie.

- Co Ty do cholery tu robisz?

- Przyszłam po Olivię, Matt. Nie próbuj mnie zatrzymać.

- Nie próbuję... I tak już za późno. - Burknął, wzrokiem lustrując moją twarz. - Jesteś sama?

- Nie. Zgubiłam Justina w tłumie.

- Co ja? - Jakby z ziemi wyrósł przede mną chłopak, a ja odskoczyłam z przerażeniem.

- Kurde, nie strasz tak mnie! - Wyskoczyłam z pretensjami, a on tylko wzruszył ramionami.

Matt rozejrzał się dookoła i popchnął nas lekko w stronę drzwi na końcu pomieszczenia. Powoli szliśmy tam, unikając podejrzanych zerknięć w naszą stronę.

Przeciskając się przez tłum, dobrnęliśmy do przejścia. Uchyliliśmy się i szybko do środka weszliśmy. Usłyszałam za sobą strażnika, który głośno wrzasnął, że wśród nas jest dwóch oszustów.

Rychło w czas, pomyślałam i zamknęłam drzwi.

Odwróciwszy się zobaczyłam długi korytarz oświetlany pochodniami. Po bokach rzędami ciągnęły się pomieszczenia za zamkniętymi kratami. Do moich uszów dobiegły jęki i powarkiwania.

Matt delikatnie skinął głową, oznajmiając, że musimy iść. Jako pierwszy ruszył przed siebie. Gdy minął pierwszą celę nagle zza krat wyłoniło się morze rąk, które próbowało dosięgnąć chłopaka. Towarzyszyły przy tym wrzaski pełne nienawiści i bólu. Z przestrachem cofnęłam się, wpadając na Justina. Złapał mnie za rękę i ze zniesmaczoną miną ruszył za Mattem. Uwięzieni ludzie przyciskali ciało do krat i machali jak opętani kościstymi rękoma.

Poczułam ucisk na nogawce i zapiszczałam, gdy coś za nią szarpnęło. Blady i niski starzec próbował przyciągnąć mnie do siebie. Matt odwrócił się w mgnieniu oka i jednym ruchem sztyletu odciął rękę od jego właściciela. Rozległ się wrzask, który zabrzęczał mi w uszach. Kończyna upadła na ziemię, a krew okrążyła ją w kałuży.

- Rusz się. - Matt z groźnym spojrzeniem popchnął mnie do przodu.

Przełykając głośno ślinę zrobiłam to co kazał. Tym razem z większą ostrożnością.

- Tu jest Olivia? - Spytałam, rozglądając się za nią w nadziei.

- Nie. Tu trzymając grzeszników. Ją pewnie trzymają w osobnej komnacie. - Odparł, odpychając od siebie wyciągnięte dłonie.

- Czym zgrzeszyli? - Zapytał Justin, przyspieszając by zrównać się krokiem z Mattem.

- Im głębiej wchodzimy, tym gorzej. Złodzieje, mordercy, gwałciciele, terroryści... Jest ich tysiące. Zaraz gdzieś powinny być drzwi, które nas stąd wyprowadzą, ale szczerze przyznam, że bardzo rzadko tu bywam. - Wytłumaczył, marszcząc brwi.

- Skoro w Pustce umierają dusze to czemu oni żyją?

- Czekają na egzekucję.

Nie odezwałam się. Ta odpowiedź sprawiła, że moją ciekawość zburzyła jej granica. Dalej szliśmy w ciszy. Myślałam, że to trwa już wieki. Korytarz rąk się nie kończył.

Nagle grobową ciszę rozdarł głośny dzwon.

wtedy poczułam adrenalinę płynącą w żyłach.

- Jasna cholera... - Zaklął Matt.

Odwróciliśmy się jednocześnie. Kilka pobrzękiwań i klatki otworzyły się po kolei.

- Na co czekacie?! Uciekajcie!

Rozdział 18

- Eli, to już piata roślina. Zaraz cały ogród mi zgnije przez Ciebie. - Rzekła z żalem Oracle i przeczesała swoje włosy. - Co Ci się stało, skarbie?

Justin, pomyślałam z bólem.

Od kilku minut stał razem z Oracle za mną, obserwując moje poczynania, a raczej nie-poczynania. Jego piwne oczy próbowały mnie przejrzeć na wylot. Wzrok chłopaka, aż wypalał mi skórę. Zacisnęłam powieki, próbując się skupić.

Ni.

Oracle z westchnięciem podeszła do mnie. Poczułam jej ciepłe dłonie na poziomie moich oczu. Odetchnęłam głęboko.

- Pomogę Ci, okej? Justin, prosiłabym Cię o odsuniecie się.

- Jasne, wrócę lepiej do bliźniaczek.

Jego przeszywał mnie na wskroś, ciął jak żyletka.

Niknące kroki oznajmiły o odejściu chłopaka.

- Teraz lepiej? - Szepnęła z troską, a ja skinęłam delikatnie głową. - Dobrze, w takim razie skoncentruj się i uważnie wsłuchaj w mój głos.

- Yhym. - Mruknęłam i postarałam się wyciszyć umysł.

Przez chwilę panowała, zagłuszona moim oddechem.

"Elizabeth, słyszysz mnie?"

"Tak"

"A słyszysz to?"

Zadźwięczała delikatna melodia, a zaraz po niej anielski głos.

Nic nie czułam, ani dłoni Oracle, ani gruntu pod nogami, ani delikatnego wiatru. Śpiew przebiegał po mojej skórze niczym miękkie piórko. Składał mi pocałunek na czole jak troskliwa matka. Poczułam jednocześnie w sercu wypełniający mnie spokój. Czułam jakby moja dusza odchodziła od ciała i zaczęła się unosić niesiona wiatrem.

Dotknij mnie...

Wyciągnęłam rękę. Na opuszkach palców poczułam coś chłodnego i miękkiego. Rozłóż swe płatki, kwiecie, pomyślałam zupełnie jakbym przeczytała cytat z książki.

Coś się zmieniło. Poczułam to w głębi serca.  Czyjaś ręka potrząsnęła mną brutalnie. Otworzyłam oczy gwałtownie jak ze snu. Odetchnęłam głęboko. Czułam się bardzo dziwnie, tak jakby moje ciało było tylko powłoką.

- Eli, w porządku? Jesteś blada.

- Tak, wszystko gra...

- Popatrz, udało Ci się!

Młoda łodyżka przybrała postać pięknego kwiata, którego płatki rosły ciasno obok siebie, mieniąc swoim różem w świetle słońca.

- Piękny...

Poczułam jakby ktoś rzucił w moją głowę czymś twardym. Intensywny ból przeszył mnie od środka. Zaciskając oczy, upadłam na ziemię. Oracle objęła mnie ramionami, ale nic nie powiedziała. Straciłam całkowicie siły, a moja świadomość odpłynęła gdzieś daleko.

*   *   *

Ciepły podmuch musnął moje policzki. Podniosłam powieki i powoli się postawiłam do pozycji siedzącej. Intensywny ból we skroni zmusił mnie do ponownego położenia się.

 - O, obudziłaś się. - Przed łóżkiem pojawiła się sylwetka Justina.

Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

- Gdzie jest Oracle?

- Wyszła na chwilę. Powiedziała, że poszła coś załatwić. - Odparł beznamiętnie. - Jeśli Ci przeszkadzam to sobie pójdę.

Nie potrafiłam mu nic odpowiedzieć. Jednak moja ręka mimowolnie wyciągnęła się do przodu, chwytając go za bluzkę. Zaskoczony posłał mi pytające spojrzenie. Usiadł na boku łóżka, a ja go puściłam.

- Wyjaśnisz mi co Cię gnębi?

Pociągnęłam koc na połowę twarzy, by zasłonić rumieńce.

- Ty.

- O, dzięki, miło wiedzieć. - Odparł ironicznie. - Co Ci zrobiłem?

- Nic.

Otworzył usta by coś powiedzieć, ale zaraz potem zamknął je.

- To daj znać jak znajdziesz konkretny powód.

Już miał wstać, gdy znowu go pociągnęłam. Jednak tym razem przez przypadek zrobiłam to za gwałtownie przez co chłopak wpadł na mnie. Zapanowała niezręczna cisza przerywana szybkim biciem naszych serc. Nasze twarze dzieliła kilkucentymetrowa odległość.Na jego policzkach zakwitły cudowne rumieńce, a jego oczy stały się tak głębokie, że mogłam w nich utonąć.

- Eli... - Jego głos zadźwięczał mi w uszach niczym dzwoneczek.

Zamykając oczy przybliżyłam twarz i złączyłam nasze usta w delikatnym pocałunku. Mój świat nagle zawirował. Słyszałam jedynie szum krwi w uszach i bicie serca.

Justin podniósł się i odsunął. Poczułam ucisk w żołądku. Czyżbym go obrzydziła? Łzy mimowolnie spłynęły mi po policzkach. Czyli jednak... woli Olivię.

Odepchnęłam go i wstałam gwałtownie tak, że zakręciło mi się w głowie. Przez chwilę straciłam równowagę, ale w porę złapał mnie Justin.

- Gdzie Ci się tak spieszy? - Spytał z rozbawieniem.

Gdy chciałam mu się wyrwać on objął moją twarz ciepłymi dłońmi i złożył na ustach delikatny pocałunek. Oniemiałam a on uśmiechnął się.

- To dlatego chodziłaś naburmuszona?

Wytarł kciukiem łzę, płynącą po policzku. Wydęłam policzki, robiąc z ust dzióbek.

- Nie prawda...

Zaśmiał się i przytulił mnie mocno. Ten gest sprawił, że sama uśmiechnęłam się. Objęła go, czując ogarniające mnie ciepło.

Postaliśmy tak przez chwilę, która mogłaby trwać wiecznie.

- Chyba Cię lubię... - Zaczęłam niepewnie.

- Chyba? - Zaśmiał się. - Ja chyba Ciebie też.

Uśmiechnęłam się. Poczułam jak wielki kamień spada mi z serca. Pochylił się, stykając nasze nosy.

- Wróciłam! - Śpiewając, do domu nagle wparowała Oracle tanecznym krokiem. Zobaczywszy nas uśmiechnęła się, mrużąc oczy. - Oii, nie ładnie...

Bonus - Halloween

Dzisiaj Halloween. Moje ulubione święto. Jednakże wychodzi na to, że spędzałam je sama. Justin i Matt byli zajęci, a Olivia wolała gadać całym dniem przez Skype'a z Oliverem. Mój plan na dziś to coroczne wydrążanie dyni i bawienie się w makijażystkę. O ile na dynię miałam już pomysł, to make-up nie dawał mi spokoju. Tak jak każda typowa nastolatka chciałam wykazać się pomysłowością i zrobić coś co zmrozi innym krew w żyłach. Nie interesowały mnie rysowanie szwów kredką do oczu lub robienie z siebie szkieletora. Chciałam czegoś super i pracochłonnego.

Po wieczornym przeszukiwaniu internetu, dałam sobie spokój i położyłam się spać. Z trudem rano podniosłam się z łóżka. Zrzuciłam budzi z etażerki i wstałam ze złym humorem. Moich rodziców nie było. Zjadłam szybko śniadanie i założyłam dowolne ciuchy wyjęte z szafy. Po zjawieniu się w szkole, otoczył mnie tłum przebierańców. Mimo, że byliśmy w liceum to nas nigdy nie nudziły ubieranki w takie święto. Każdy miał jakiś oryginalny strój walący po oczach. Kilku uczniów zaczęło się na mnie patrzyć ze zdziwieniem. Czemu? Ja jako jedyna wyglądałam na normalną osobę, która nie przeszła żadnej masakry ani przemiany w zombie. Gdy poszłam do swojej szafki, musiałam się przecisnąć przez tłum gapiów. Ujrzałam moją koleżankę, która z uśmiechem chwaliła się, że na imprezę przyjdzie z niesamowitym makijażem.

Nazywała się Anna. Co roku wygrywała każde konkursy odbywające się na szkolnej dyskotece halloweenowej. Miała zawsze najlepszy makijaż. Był niesamowicie realistyczny. W tamten Halloween zrobiła sobie makijaż gnijącej panny młodej i założyła suknię ślubną, splamioną krwią. Zazdrościłam jej pomysłu. Ale każde moje pytanie o sekret jej techniki robienie makijażu kończyła się kładzeniem palca na wardze, oznaką milczenia. Zagryzłam wargę i oddaliłam się od niej.

Lekcje były na luzie. Nauczyciele gadali z nami o dyskotece i źródła pomysłu na strój. Ja przemilczałam cały dzień w szkole.

Wróciłam do domu, zmęczona nie wiem czym. Czekało mnie wybieranie stroju. Jest szesnasta, a o osiemnastej już zaczynała się impreza. Westchnęłam i poszłam wziąć gorącą kąpiel. Owinęłam się białym ręcznikiem i otworzyłam szafkę.

Wybrałam czarną koronkową sukienkę. Założyłam balerinki i zastanowiłam się co jeszcze. Po pięciu minutach stwierdziłam, że walę moja tradycję i wychodzę. I tak nie wygrałabym a po za tym, miałam za mało czasu na to. Gdy opuściłam dom ujrzałam Annę. Szła w białej, poszarpanej koszuli i ciemnych rurkach, ale o dziwo bez makijażu. Chwaliła się tak tylko po to, żeby zjawić się na imprezie bez niego? Serio...

Chyba, że będzie się chciała w szkole malować, ale to mało prawdopodobne. Zależało jej aby zaskoczyć ludzi. Przychodziła spóźniona, żeby wszyscy ją zobaczyli i powiedzieli jednogłośne: Wow.

Jednak ona, teraz szła. Zadowolona, prawie, że w podskokach. Marszcząc brwi postanowiłam, że pójdę tą samą drogą co ona i zobaczę co szykuje. Wcale jej nie śledziłam! Tylko "badałam" jej sprawę...

Zachowywałam pewną odległość. Z daleka na skrzyżowaniu zobaczyłam czerwone światło dla pieszych, więc Anna zatrzymała się a ja kilka metrów za nią. Zagryzłam wargę, czując falę zazdrości. Byłam niemal pewna, że na pewno coś szykuje co zaskoczy uczniów bardziej niż w tamtym roku. Jak ona to robiła? Zawsze miała taki realistyczny makijaż, wszystkim się on podobał. Nigdy nie zdradzała sekretu. Stwierdziłam, że odważę się podejść i ponowię pytanie. Gdy zbliżyłam się do niej, otworzyłam usta by ją zaczepić:

-Anna...

Zatrzymałam się. Dziewczyna ruszyła biegiem i przez ulicę, wpadając pod koła samochodu. Odrzuciło ją, a ona poturlała się po ulicy. Zachłysnęłam się powietrzem. Wokół niej zaczęła robić się kałuża krwi. Samochód z piskiem opon zaczął zawracać. Ruszyłam za sprawcą, ale z szybkością kół nie mogłam wygrać. Cholera, muszę dzwonić po pogotowie. Wyjęłam drżącymi dłońmi telefon. Wyślizgnął mi się z ręki i upadł na beton. Na szybce pojawiły się rysy. Gdy chciałam się po niego schylić, już czyjaś ręka po niego sięgała.

- Dziękuję...

Spojrzałam do góry i zobaczyłam Annę.

Jej twarz była tuż przy mojej. Uśmiechała się, a twarz miała obdartą w niektórych miejscach ze skóry i całą zakrwawioną. Odskoczyłam z krzykiem, a ona wyciągnęła dłoń z moim telefonem.

- Eli, co tu robisz?

Nie odpowiedziałam. Przypatrywałam się jej, czując jak zbiera mi się na wymioty. Dziewczyna przechyliła głowę z uśmiechem, a ja usłyszałam jak coś strzyknęło.

- Anna, trzeba zadzwonić po pogotowie. Nic Ci nie jest? - Wydusiłam, powoli podchodząc.

Ona pokręciła głową ze zgrzytem kości. Przełknęłam mdłości.

- Nie trzeba, jednak... chcesz znać mój sekret makijażu?

Zanim zdążyłam zaprzeczyć, odsunąć się, cokolwiek, ona kuśtykając popchnęła mnie z całej siły. Upadłam na ziemię, sycząc z bólu. Usłyszałam klakson i tuż przy mojej twarzy pojawiło się koło samochodu.

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!

Podniosłam się gwałtownie i sturlałam. Poczułam ból wszędzie, oprócz na twarzy. Dotknęłam dłonią mojego policzka i czoła. Uspokoiłam się, czując, że jestem w jednym kawałku. Zorientowałam się, że leżę na podłodze w moim pokoju.

- To był sen... Koszmar.

Westchnęłam, zaczęłam się śmiać nerwowo.

- Tylko sen... haha...

Wstałam, wzdychając. Poczułam ulgę, że w końcu się obudziłam i oparłam się biodrem o szafkę nocną. Leżał  na niej, koszyk z cukierkami od Matta. Dopiero teraz sobie przypomniałam, że przecież przyszedł do mnie wczoraj i wręczył mi go, mówiąc, że mają niesamowite właściwości jak się je zje przed snem. Fakt, że koszyk był prawie pusty świadczył, że zjadłam i sporo.

- Matt, Ty debilu... zabiję Cię.

Rozdział 17

Na początku chciałam powiedzieć, że jestem zaskoczona.

Nie sądziłam, że moje opowiadanie się komukolwiek spodoba, a tym bardziej, że będę dostawać przemiłe komentarze :)

Oświadczam, iż książka jest oficjalnie skończona.

Oczywiście w zeszycie w którym ją pisze na lekcjach ;)

Więc pozostało mi nic innego niż przepisać ją ^^ A o to się nie martwić, bo w tym tygodniu dają nam luzu, więc postaram się od końca wstawić całość :3 A i może w sobotę wstawię jakiegoś małego bonusa z okazji Halloween? Kto wie... Jeśli oczywiście będziecie chcieli ;)

A teraz miłego czytania :D

~~

- Nikt Cię tu nie zapraszał, szczylu. - Odparła Oracle groźnym tonem.

Gdy zerknęłam w stronę drzwi zobaczyłam Matta. Wszedł do środka, a bliźniaczki na jego widok schowały się za łóżkiem.

- To po co mnie tu wpuściłaś, starucho?

Wyrocznia zgrzytnęła zębami, kładąc przed nami filiżanki ze stukotem. Jej czoło zmarszczyło się, a ona westchnęła z niecierpliwością.

- Matt, siadaj. Nauczę Cię dyscypliny.

Chłopak uśmiechając się swoim zawadiackim uśmiechem, zajął miejsce naprzeciw mnie. Rozsiadł się wygodnie . Oracle naszykowała na stole ciastka z lukrem i burknęła:

- Masz i udław się nimi.

Wszyscy wzięli jednego, prócz mnie. Musiałam się skupić, a nie omijać temat.

- Oracle, proszę, żebyś mi pomogła.

Cisza została moją odpowiedzią. Kobieta nie patrzyła mi w oczy, ale lustrowała wzrokiem łyżeczkę, którą mieszała herbatę.

Justin był zajęty obserwowaniem kątem oka Matta, który zajadał się ciastkami w najlepsze. Miedzy nimi panowała dziwna atmosfera jakby oboje byli gotowi do skoczenia na siebie i rozpoczęciu bójki. Trąciłam łokciem Justina, ale nie otrzymałam żadnej reakcji.

- A niech Ci będzie! - Odparła głośno, aż mi kubek prawie wypadł z ręki. - I tak nie mam nic do roboty.

- Serio? Dziękuję! - Rozweseliłam się.

- Ale nie obiecuję, że będzie łatwo.

Na razie nauczę Cię paru sztuczek, które mogą ci się przydać w ratowaniu przyjaciółki. - Oznajmiła, posyłając znaczące spojrzenie. Skinęłam głową.

Matt nagle zakrztusił się ciastkiem, próbując złapać oddech opluł połowę stołu. Ja i Oracle odsunęłyśmy się z pola jego rażenia. Nabrał powietrza, waląc pięścią w pierś.

- Twoja przyjaciółka została porwana? - Spytał zdziwiony.

- Tak. - Odparłam, unosząc brew. Wstałam gwałtownie. - Wiesz coś o tym?!

Wpakował do ust kolejne ciastko. Przeżuł je i odparł mi po połknięciu:

- Um taa. Słyszałem od strażnika, że przyprowadzili jakąś dziewczynę i zamknęli ją w lochach.

- Muszę tam pójść!

- Nie możesz. - Ton głosu Matta ciął niczym żyletka swoją stanowczością. - Ona jest przynętą, a Ty masz być złowioną ofiarą. Jeśli postawisz stopę na naszym terytorium to zginiesz od razu. Nikt Cię nie obroni, nawet ja.

- Nie chcę, żebyś mnie bronił. - Zaprzeczyłam. - Wejdę tam i tak, a Ty masz się nie wtrącać!

Zapadła cisza. Matt spuścił głowę i wstał od stołu.

- Jak chcesz zginąć to proszę bardzo. - Odwrócił się, wolnym krokiem idąc do drzwi.

Nie zatrzymałam go, a on po prostu wyszedł. Zagryzłam wargę i usiadłam ponownie, milcząc.

- Zaskakujące. Nigdy nie tracił nerwów, a tu nagle taka reakcja. - Powiedziała cicho Oracle, poprawiając włosy. - Eli, jesteś gotowa na trening?

- Tak. - W rzeczywistości nie byłam co do tego taka pewna. Słowa Matta wywołały u mnie cień wątpliwości, który Oracle z pewnością zauważyła.

- Nie przejmuj się nim. Teraz najważniejsza jest Olivia. - Rzekł Justin, szturchając mnie ramieniem.

Miał rację. Ale jego słowa tylko pogorszyły mi samopoczucie. Wyraźnie martwił się o nią. Teraz jednak zdałam sobie sprawę, że gdy byli sami w kawiarni to mogło się coś między nimi wydarzyć. Od razu przypomniały mi się słowa Olivii, która z lekkim żalem zauważyła, że miedzy mną a Justinem dobrze się układa. Jak nóż ta myśl zadała mi cios prosto w serce.

Oracle swoimi błękitnymi oczami dostrzegła mój nagły smutny wyraz twarzy. Zaklaskała, zwracając uwagę chłopaka.

- Skarbie, mam prośbę. Czy mógłbyś pomóc bliźniaczkom podlewać ogród? To nadal są dzieci i przyda się tutaj męska ręka. - Puściła mi oczko, a on zakłopotany zarumienił się.

- Jasne, ale co ze szkołą?

- Oi, nie martw się tym. - Zawołała beztrosko. - Każda sekunda u Was to u mnie dzień.

Wszyscy wzięliśmy się do pracy. Justin pomagał dzieciom Oracle, a ja na tyłach domu razem z nią trenowałam. Moim zadaniem było sprawienie, aby młody kwiat zakwitł. Miało mnie to nauczyć skupienia i oczyszczenia stanu umysłu. Niby proste, ale jednak cholernie trudne! Siedziałam po turecku przed zielonkawą łodyżką, która za żadne skarby nie chciała urosnąć. Oracle ziewnęła już trzeci raz dzisiaj i położyła mi dłoń na ramieniu.

- Oczyść umysł. Masz o niczym nie myśleć. Skup się! - Mówiąc to, zacisnęła palce na mojej skórze. - Dotknij jej, poczuj duszę tej rośliny i usłysz jej głos.

Zamknęłam oczy. Położyłam palec delikatnie na łodydze kwiata.

Usłysz głos, usłysz głos, usłysz głos, powtarzałam monotonnie w głowie, ale bez skutku.

Mój umysł zadręczała sytuacja z Justinem. Nie mogłam przestać o nim myśleć. Chciałam płakać, ale wszystkie łzy przelałam w nocy po porwaniu Olivii.

Przygryzłam wargę, powstrzymując falę złości i bezsilności.

- Oracle! Masz gdzieś grabie? - Usłyszałam głos Justina, biegnącego w naszą stronę.

Otworzywszy oczy zobaczyłam, że ma na sobie zielony fartuch i białe, materiałowe rękawice brudne od ziemi. Włosy miał wilgotna i przyklejone do czoła. Jego policzki były zaróżowione od wysiłku. Mogłam powiedzieć, że nawet kiedy był zdyszany i spocony to nadal uważam, że jest przystojny.

Oracle zabrała rękę z mojego ramienia, mówiąc, że zaraz przyjdzie.

Poszła, zostawiając mnie samą z Justinem.

Na moje nieszczęście.

Chłopak podszedł i kucnął obok. Westchnął głęboko, ocierając pot z czoła.

- Nawet na wychowaniu fizycznym się tak nie męczę. A Tobie jak idzie?

Pochylił się, oglądając dokładnie roślinę. Dyskretnie spróbowałam się od niego odsunąć. Im bliżej był mnie tym bardziej zaczynam czuć dziwny ucisk w żołądku, a moje policzki rumieniły się.

Justin zerknął na mnie z zaciekawieniem.

- Aż tak źle pachnę?

- Nie, to nie o to chodzi, ja.... e... coś uwierało mnie w nogę.

Zapadła niezręczna cisza. Gdy zawiał wiatr, zmiótł liście i rzucił je w naszą stronę. Moje włosy wyglądały teraz jak gniazdo, nie mówiąc o tym, że coś musiało mi jeszcze wpaść do oka, co wywołało rozbawienie na twarzy Justina.

- Daj, pomogę Ci.

Gdy dotknął moich włosów poczułam impuls. Szybko odepchnęłam jego dłoń mimowolnie. Zaskoczona swoją własną reakcją odwróciłam głową i sama zaczęłam wyciągać liście z kosmyków włosów.

- Coś się stało? Jesteś strasznie rozdrażniona...

- Nic mi nie jest. - Odparłam lodowatym tonem.

 - Rozumiem, że to z powodu Olivii. Sam się o nią martwię bardzo. - Znowu. Jego słowa uderzyły mnie niczym pięść w brzuch. Zakręciło mi się w głowie. - Ale jeśli masz się na mnie wyżywać...

- Nie jestem zła! - Wrzasnęłam, a mój głos odbił się echem.

Jego twarz wyrażała dozgonne zdziwienie moim wybuchem.

Oracle wracaj szybko, pomyślałam z paniką. Ta sytuacja wymykała się spod kontroli.

Justin posmutniał.

- To czemu się tak zachowujesz?

- Daj mi spokój. - Odparłam twardo. - Proszę, zostaw mnie.

Chłopak nie odezwał się. Wstał powoli i wycofał się. Starłam ręką łzę, która spłynęła mi po twarzy.

Gdy podniosłam wzrok, ujrzałam jak łodyga zaczyna więdnąć i gnić.

Rozdział 16

Nie chciałam iść do szkoły. Byłam tak wyciśnięta z jakikolwiek emocji i procesów myśleniowych, że to aż bolało. Jak mogłam być tak niepoważna? Jak mogłam zapomnieć o otwartym oknie w sytuacji zagrożenia?

Byłam głupia.

Z powodu mojej nieuwagi Olivia została porwana i nawet nie wiedziałam gdzie jej szukać. Ubrałam się i wyszłam z domu, kierując swe kroki w stronę szkoły. Uczniowie spoglądali na mnie zdziwieni. Wcale się im nie dziwiłam. Czoło miałam owinięte bandażem, a policzek lekko zaczerwieniony i opuchnięty. Nie zmieniając butów poszłam od razu do klasy. Usiadłam na swoim prawowitym miejscu, zerkając w stronę wolnego krzesła gdzie normalnie siadała Olivia. Przygryzłam mocno wargę. Zaciskając rękę, złamałam trzymany w niej ołówek.

Lekcje minęły jak z bicza strzelił. Podeszłam do szafki aby wyciągnąć swoje rzeczy. Nagle tuż obok mnie pojawił się Justin.

- Nie ma Olivii? - Spytał, rozglądając się za dziewczyną.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Wstydziłam się wyznać mu, że przeze mnie moja przyjaciółka została porwana.

- Nie... - Odparłam cicho.

- Przecież nocowała u Ciebie.

- Ale już nie nocuje! - Powiedziałam zbyt głośno, co zwróciło uwagę kilku uczniaków. - Już nie...

Zakryłam twarz dłonią, przygryzając wargę tak długo, aż poczułam w ustach krew.

- Została porwana. Wczoraj w nocy przyszedł do mnie do domu ten mężczyzna. Kazałam iść Olivii po klucz na strych, ale zapomniałam, że zostawiłam otwarte okno w moim pokoju. Mężczyzna wszedł przez nie i zabrał ze sobą Olivię. - Zamilkłam na chwilę. - Znowu ktoś ucierpiał z mojej winy...

- Nie prawda. Jestem pewien, że Olivia nie chciałaby, żebyś się obwiniała. - Objął mnie ramieniem pocieszycielsko. - Uratujemy ją. Oby nic jej nie było... - To ostanie dodał bardziej do siebie niż do mnie.

To było głupie, ale poczułam się dziwnie słysząc taki nagły objaw troski o Olivię ze strony Justina.

Nie, nie. Odgoniłam od siebie złe myśli. Mojej przyjaciółce groziło niebezpieczeństwo a ja muszę ją uratować!

- Wiem kto nam pomoże. - Pociągnęłam go za ramię.

Zatrzaskując swoją szafkę, pobiegliśmy w kierunku wyjścia ze szkoły. Minęliśmy grupkę uczniów, którzy patrzyli na nas cicho obgadując. Ruszyliśmy na parking, wykorzystując samochody za którymi mogliśmy się schować.

- Gotowy? - Spytałam dla upewnienia. Nie wiem czy jak zacznę to będę mogła to cofnąć.

Nim zdążył skinąć głową, ja już myślałam intensywnie o zaklęciu. Proszę Wyrocznio, potrzebujemy Twojej pomocy.

- Aperta Oracle! - Krzyknęłam.

Ogarnęła nas całkowita ciemność. Nawet siebie nawzajem nie widzieliśmy. Po kilku sekundach ciszy niczym "Alicja w Krainie Czarów" zaczęłam spadać. Po omacku próbowałam się czegoś złapać. Nagle zobaczyłam w istnych ciemnościach białą postać. Przyjrzałam się jej i dojrzałam dziecięcą twarz dziewczynki.

Drobna buzia z różowymi ustami oraz błękitnymi oczami niczym wiosenne niebo. Miała jasne włosy zaplecione w długi warkocz. Jej krótka sukienka powiewała. Zbliżyła się do mnie i dotknęła mojej dłoni.

- Chodź ze mną. - Głos dziewczynki był miękki i dźwięczny niczym melodia.

Poczułam grunt pod nogami jednak nadal miałam wrażenie jakbym lewitowała w nieznanej mi przestrzeni.

- Umm, czy widziałaś mojego przyjaciela? - Spytałam, zaciskając rękę za którą mnie trzymała.

- On już czeka. - Odparła cicho.

Acha, pomysłałam. Coś czuję, że trudno będzie mi się z nią dogadać.

- A kim jesteś?

Nie odpowiedziała. Zaczynała mnie niepokoić ta cisza.

- Jesteśmy.

Gdy postawiłam ostatni krok, ciemność przegoniło nagłe światło. Stałam na kamienistej drodze prowadzącej do małej chatki otoczonej przez ogród kolorowych kwiatów. Na górze świeciło słońce, parząc promieniami...

Zaraz. Co. Słońce? Ogród? Niebo? Pod ziemią kurna?!

Potarłam oczy, myśląc, że śnię. Nie. Serio widziałam słońce pod ziemią.

Jednak im dalej mój wzrok sięgał tym więcej drzew było stare i wysuszone, pozbawione życia. To był zaskakujący widok ,jak ze snów.

Nagle drzwi chatki otworzyły się, uderzając o ścianę. Wyłoniła się z nich wysoka kobieta.

- Jak to się zgubiła?! - Jej głos rozdarł moje biedne bębęnki.

Zaraz za nią pojawił się ku mojemu zaskoczeniu Justin i mały dzieciak. Zorientowałam się, że on i ta dziewczynka są jak dwie krople wodu. Te same oczy i drobne okrągłe policzki.

- No, normalnie... O, Eli jesteś. - Zauważył mnie po chwili. - Już jest.

Kobieta pokonała odległość miedzy nami i zlustrowała mnie wzrokiem. Zmarszczyla czoło.

Miała długie blond włosy. Jej ciało opinała brązowa suknia, odsłaniająca bok z ciasnym gorsetem. Wokół bioder był opleciony pas z zawieszonymi kolorowymi fiolkami. Chodziła na wysokich butach z obcasem.

- Ty jesteś tą Elizabeth? - Spytała lekceważącym głosem, unosząc dziarsko podbródek.

Przełknęłam głośno ślinę, czując jak ciepła fala zalewa moje plecy.

- Tak.

Jej nastrój zmienił się tak szybko, że nawet nie zdążyła mrugnąć. Uśmiechnęła się szeroko i podała mi dłoń.

- Miło Cię poznać! Jestem Wyrocznia i nazywam się Oracle. To moje dzieci Meri i Aquil.

Dwójka bliźniaków pomachała mi, witając się. Uścisnęłam dłoń kobiecie, czujac rumieńce.

- Mi również miło poznać. - Odparłam niesmiało. - Jestem Elizabeth Cons...

-Tak, wiem o Tobie wszystko, kwiatuszku. - Przerwała mi.

Gdy nazwała mnie w ten sposób poczułam się jakbym rozmawiam ze swoją babcią. Matt ostrzegał, że Oracle to zrzędliwa i stara baba, tymczasem była piękna niczym bogini a sprawiała wrażenie troskiwej matki.

- Cześć, Eli. - Podszedł do mnie Justin, posyłając mi sympatyczny uśmiech. - Jak to możliwe, że się odłączyliśmy?

- Nie ma bladego pojęcia. Czy na pewno jesteśmy pod ziemią? - Rozejrzałam się dookoła.

- Owszem, ale to co widzisz to tylko Twoja wyobraźnia. Tego nie ma, ale Ty myśląc o tym zmieniasz wygląd tej przestrzeni. - Wyjaśniła, dodając nutę tajemniczości. - Chodźcie, napijecie się herbatki.

Gdy przekroczyliśmy próg jej domu aż oniemiałam z wrażenia jakie wywołało na mnie wnętrze chatki. Wszystko, meble, podłoga i szafki były z wiśniowego drewna. Powyjmowane i poukładane w stosiki księgi nadawały wystrojowi artystyczny nieład. W powietrzu było czuć zapach miety. Po za łazienką, pokoje nie były oddzielone żadną ścianą.

- Siadajcie. - Zachęciła nas Oracle.

Zajęłam miejsce obok Justina przy stole jadalnym. Bliźniaki naszykowali małe filiżanki z białej porcelany.

- hmm, Pani Oracle...

- Mów mi po prostu Oracle. - Rzekła, puszczając do mnie oczko.

- A więc Oracle... przyszłam tu z powodu...

- Justin już wszystko mi opowiedział. - Ponownie przerwała moją wypowiedź.

Zdziwiona spojrzałam na chłopaka, a on wzruszył ramionami.

- Wasza przyjaciółka została porwana, a Ty chcesz rozwinąć skrzydełka i zdobyć moc, aby ją uratować, hm? Dlatego chcesz prosić mnie o pomoc.

Skinęłam głową.

Oracle zalała gorącym wrzątkiem herbaty, a po pokoju rozniósł się zapach owoców leśnych.

- Co jeśli Ci odmówię?

Serce podeszło mi do gardła.

- Witaj starucho! - Usłyszała za plecami, aż podskoczyłam.

Rozdział 15

Olivia nie chciała lecieć do swojego domu po rzeczy w takich ciemnościach, więc od razu poszłyśmy do mnie. Mamy ten sam rozmiar, w takim razie piżamę jej pożyczę oraz poszukam zapasowej szczoteczki. Justin odłączył się od nas zaraz po wybiegnięciu z kawiarni.

Moi rodzice traktowali Olivię jak własną córkę, wiec bez problemu zgodzili się na przenocowanie jej u mnie. Po za tym pracowali dzisiaj, mając nocną zmianę, a to oznaczało cały dom tylko dla nas.

- Pooglądamy jakieś filmy? - Spytała Olivia, sięgając ręką po portfel. - Spożywczak koło Ciebie jest całodobowy, więc możemy kupić żarcie.

- Trochę mnie głowa boli. - Odparłam ze smutkiem. - Ale żarcie i tak możemy wziąć! - Zaproponowałam entuzjastycznie.

Skinęła mi głową.

- Przy okazji opowiesz mi o swojej podróży. - Dodałam. - I Oliverze...

- Chętnie. - Przy odpowiedzi na jej policzkach zakwitły rumieńce.

Po kupieniu przekąsek, zjawiłyśmy się u mnie. Zamykając drzwi zobaczyłam zbiegającego po schodach Neo. Olivia zauroczona zwierzęciem zaczęła go głaskać i przytulać. Zawsze miała słabość do kotów. Przyszykowałam miski i wsypała do nich chipsy i popcorn. Zaniosłam jedzenie do salonu, gdzie na kanapie siedziała już Olivia, bawiąc się z Neo.

- Chcesz coś do picia? - Spytałam.

- Pokręciła głową w odpowiedzi. Zajęłam miejsce naprzeciw niej.

- Widzę, że dobrze Ci się układa z Justinem. - Zaczęła nagle.

Zamrugałam zdziwiona.

- Noo taak.

- Kto by pomyślał, że zbliżycie się do siebie z powodu wypadku.

Zbliżymy się? Nie pomyślałabym o tym w ten sposób. Jednak dwa razy próbował mnie już pocałować...Zaraz. O czym ja myślę? Justin i ja? To niemożliwe. Różnimy się od siebie. Chociaż powoli dochodziłam do wniosku, że może coś między nami było. Im więcej spędzałam z nim czasu tym bardziej chciałam więcej i więcej...

Jednak... co jeśli robił to z litości nade mną?

Poczułam nieprzyjemny ból w brzuchu i prawdziwy mętlik w głowie.

Wypadek od początku był jego winą. Może gadał ze mną, pomagał i wspierał tylko po to, żeby mi wynagrodzić straty?

Właściwie... Od momentu pierwszego spotkania go w liceum uważałam, że jest dupkiem i mam gdzieś jego istnienie.

Ale skoro tak myślę, to czemu chce mi się płakać?

- Eli! - Wyrwała mnie z przemyśleń Olivia. - Słyszałaś co mówiłam?

- Nie. - Odparłam szczerze, a ona westchnęła.

- Mówiłam, że Oliver w przyszłym roku przenosi się do naszej szkoły. Super co nie?

Każda jej wzmianka o Oliverze bolała mnie, bowiem ja nie potrafiłam tak otwarcie opowiadać o chłopaku, który mi się podoba. Byłam zbyt nieśmiała na to.

Usłyszałam trzask, a z kuchni wybiegł Neo. Pewnie znowu przewrócił. Niechętnie się podniosłam i pomaszerowałam sprawdzić co tym razem odwalił. Wszystko było na swoim miejscu nietknięte. Jedyne co mi przeszkadzało to duże pęknięcie na szybie w oknie.

- Neo, skopię Ci dupsko! - Wrzasnęłam, czując jak się we mnie gotuje od środka.

Rodzice mnie zarżną jak to zobaczą. Obiecałam pilnować sierściucha podczas ich nieobecności. Już miałam zacząć wyrywać sobie włosy z głowy, panikując ale zastanowiła mnie jedna rzecz. Neo może i był gruby od ilości podawanej przez nas karmy, ale w życiu nie dąłby rady zrobić rysy. Nawet jeśli by się rozpędził, to prędzej by się od okna odbił niż je uszkodził.

Więc skąd to rozbicie?

Podeszłam bliżej i przyjrzałam się z zaciekawieniem
.

- Eli, coś nie tak? - Spytała Olivia, siedząca nadal w salonie.

- Hmm, taa.

Wyprostowałam się, kiedy nagle nieznany mi obiekt jakby wystrzelony poleciał wprost w moje okno. Odskoczyłam z piskiem, przerażona. a szybie pojawiła się kolejna rysa.

- Co do cholery?!

Wyjrzałam na zewnątrz. Wśród ciemności na moim podwórku zobaczyłam wysoką sylwetkę mężczyzny. Dopiero przejeżdżający
samochód oświetlił jego złośliwy uśmiech i niebezpieczne spojrzenie dostrzegające mnie. Żołądek w jednej sekundzie podszedł mi do gardła.

 - Olivia! - Wrzasnęłam, biegnąc do drzwi wyjściowych. Minęłam ją zdziwioną w przedpokoju. - Zamknij tylne wejście! - Rozkazałam natychmiast. Strach prawie ściskał mi gardło.

- Po co?

- Po prostu to zrób!

Dorwałam się do drzwi i drżącymi dłońmi zamknęłam je na wszelkie możliwe spusty
. Gdy się odwróciłam Olivia już wracała.

- Co jest? - Spytała niczego nie rozumiejąc.

- Oni przyszli. Po mnie.

Oczy przyjaciółki zrobiły się jak pięć złoty.

Znowu trzask.

- N-na co czekasz?! Dzwoń na policję! - Krzyczała spanikowana, kiedy zatrzaskiwałam drzwi do kuchni. Podsunęłam pod kamę fotel.

- To na nic. Oni są duchami. Tylko ja ich widzę. - Na twarzy Olivii malował się niepokój z przerażeniem. - Dlatego nie odstępuj mnie na krok, jasne?

W odpowiedzi pokiwała głową. Zamknęłam na chwilę oczy, próbując się skoncentrować. Okna są pozamykane. Drzwi
 również.Możemy schować się na strychu lub w komórce pod schodami. Nagle mnie olśniło.

Na górze trzymałam stary kij bejsbolowy. Marna to broń, ale lepsze to niż nic.

- Musimy iść na górę po broń.

Nie odpowiedziała mi, tylko skinęła lekko głową. Pobiegłyśmy po schodach. Neo siedział skryty w kącie z napuszonym ogonem jak szop i syczał. Wzięłam niski stołek po czym stanęłam na nim. Sięgnęłam dłonią po drabinę i rozłożyłam ją. Mocowałam się z drzwiami na strych, ale były zamknięte.

- Klucz mam w górnej szafce mojego biurka, podskoczysz po niego?

- Tak. - Odparła i poleciała jak strzała do mojej sypialni.

Weszłam do połowy drabiny i siłowałam się z drzwiczkami. Zamek jest stary, więc przy dobrym szarpnięciu może uda mi się go wyłamać. W końcu ustąpił i mogłam spokojnie wejść.

- Olivia! Już nie trzeba klucza!

Cisza.

- Olivia? - Serce podeszło mi do gardła.

Nagle przyszła mi do głowy pewna myśl, która rozbudziła mnie niczym kubeł zimnej wody. Zostawiłam w pokoju otwarte okno. Ciszę nagle rozdarł przeraźliwy krzyk Olivii. Prawie spadając z drabiny i potykając się o własne nogi popędziłam przed siebie. Otworzyłam kopniakiem drzwi i wparowałam do środka. Mężczyzna, trzymając Olivię szykował się do ucieczki wskakując na parapet za oknem. Z wyciągniętą ręką rzuciłam się w ich kierunku. Lecz było za późno. Wyskoczył, a następnie razem z Olivią rozpłynął się w powietrzu.

- Olivia... - Szepnęłam, czując łzy. - OLIVIA!!

Rozdział 14

Coraz bardziej traciła siły. Wierzganie się męczyło mnie, a każda część ciała pulsowała bólem. Zdana na łaskę dwóch mężczyzn, którzy zaczęli iść w nieznanym mi kierunku. Nie mogłam wołać o pomoc ani uciec. Łzy popłynęły mi po policzkach z bezsilności. Zamknęłam oczy, poddając się. Zaczęłam myśleć o Justinie i Olivii. Miałam nadzieję, że nic im nie jest. Może siedzieli w kawiarni i czekali na mnie. Co jeśli już nigdy nie miałam do nich wrócić?

A co z Mattem? Czy udało mu się uciec? Skoro ja żyję to on również. Gdybym mogła odetchnęłabym z ulgą.

Dlaczego się o niego tak martwię? Przecież powiedział mi tyle przykrości. Chociaż, gdyby miał to w dupie to nie ryzykowałby życiem, żeby mnie uratować. Może jednak gdybyśmy się poznali to polubilibyśmy siebie nawzajem. Nie chciałam sobie robić wrogów a Matt, mimo tego, że stał po stronie Lucifera to wydawał się być fajny. Wiedziałam, że to niemożliwe ale w głębi duszy wołałam go o ratunek. Matt, proszę, pomóż mi, pomyślałam. W mojej głowie zapanowała pustka, a zaraz potem odezwał się głos:

"Elizabeth".

Rozległ się huk i jeden z mężczyzn padł na ziemię. Ten który mnie trzymał zaczął biec, uciekając desperacko. Kolejny strzał trafił go w głowę. Upadł przygniatając mnie swoim ciałem. Ostatnimi resztkami wyczołgałam się spod niego. Gdy podniosłam się zobaczyłam, że ciała nagle zniknęły. Co się z nimi stało? Nie miałam zielonego pojęcia.

- Elizabeth, w porządku?

Odwróciłam się i ujrzała Matta z czarną bronią. Schował ją do kieszeni spodni i podszedł do mnie.

- Jesteś ranna... - Zaczął.

Jego szczupłe palce podniosły moją czarną grzywkę ukazując zdartą skórę na skroni, z której powoli sączyła się krew.

- Przepraszam, że Cię naraziłem na niebezpieczeństwo.

Wytarł kciukiem strużkę czerwonej krwi. Wplótł dłoń w moje włosy i przytulił mnie z troską. Osłupiałam. Jego gest zaskoczył całkowicie moją osobę. Po tym wydarzeniu poczułam się tak bezpiecznie. Nic mi już nie groziło, póki tu był ze mną. Schowałam twarz w jego ciepłym płaszczu.

- Dziękuję, że mnie uratowałeś.

- Nie powinien tego robić. - Odparł twardo. - Uważałem Cię za bezużyteczną łamagę, która widzi tylko czubek własnego nosa.

Psujesz atmosferę, pomyślałam zdegustowana.

- Jednak... przypomniałaś mi coś ważnego. Nie mogę się poddać. Muszę zapomnieć o przeszłości i żyć teraźniejszością. - Powiedział i delikatnie się uśmiechnął.

Pierwszy raz ujrzałam jego szczery uśmiech, który nie przyprawiał mnie o dreszcze.

Poczuwszy zawroty głowy, zaczęłam się osuwać w jego ramiona na ziemię. Matt widząc to, wziął mnie na ręce. Lekko zakłopotana spuściłam głowę, rumieniąc się.

- Jednak co do Twojej wytrzymałości nie jestem pewien... - Dodał ironicznie, a ja odburknęłam, żeby się walił. - Mam Cię odprowadzić, łamago?

- Sama sobie poradzę. Jestem dużą dziewczynką. - Odrzekłam, unosząc dumnie podbródek. - Moi przyjaciele czekają na mnie w kawiarni.

- A co z raną?

- Już nie boli. - Skłamała.

Matt westchnął, kręcąc głową. Uśmiechnęłam się tryumfalnie, wiedząc, że nie uda mu się wygrać tej dyskusji. Zaczął iść wolnym krokiem, zawracając w kierunku cmentarza.

- To przemyj ją chociaż wodą, bo wyglądasz jak ofiara wypadku samochodowego.

- Bardzo śmieszne. - Powiedziała z nieskrywaną ironią w głosie. Czasami odczuwała ochotę przyłożenia mu za taki czarny humor. Broń którą nosił ze sobą zaczęła ją uwierać w plecy. - Skąd wziąłeś pistolet?

- Lucifer mi ją dał. Jeśli jakiś podwładny odwali numer mam go zastrzelić.

- Oooo na Ciebie też to działa?

Zacisnął usta w prostą linię, patrząc na mnie beznamiętnym wzrokiem a ja się zaśmiałam.

- Zaraz, oni są martwi przecież...

- Owszem, ale nadal odczuwają ból. Jak dostaną kulką w łeb to po chwili znikają i pojawiają się w Pustce tam gdzie ich miejsce.

To wiele wyjaśnia, pomyślałam, przewracając oczami.

Nim się obejrzałam dotarliśmy do kawiarni. Miała na górze duży podświetlony napis "Sweet coffee" oraz duże szerokie okna w których można było dostrzec salę restauracyjną.

Matt postawił mnie delikatnie na ziemi, sprawdzając czy znowu nie stracę równowagi.

- Dzięki. - Rzekłam, uśmiechając się.

Chcąc uniknąć niezręcznej sytuacji między nami odwróciłam się i ruszyłam w kierunku drzwi. Zasunęłam kaptur na głowę, ukrywając ranę.

- Elizabeth? - Jego głos zatrzymał mnie. Nie odwracając się, położyłam dłoń na klamce. - Powodzenia.

Gdy spojrzałam do tyłu, by spytać Matta co miał na myśli nikogo nie ujrzałam.

Tak więc jego słowa pozostały dla mnie zagadką.

Weszłam do środka, rozglądając się za przyjaciółmi. Straszyła możliwość, że mogli już dawno sobie pójść.

Moje wątpliwości rozwiała wyciągnięta ręka Olivii, która do mnie machała. Razem z Justinem siedzieli przy okrągłym stoliku naprzeciwko okna między dwoma wysokimi wazonami.

Podreptałam do nich szybko, ignorując ciekawskie spojrzenia innych klientów.

- Chodźcie na chwilę. - Rzuciłam prędko, wskazując wzrokiem korytarz prowadzący do łazienek.

Od razu zauważyli, ze coś jest nie tak. Wstali i podążyli za mną.

- Coś się stało? O matko! - Przeraziłam Olivię w momencie, w którym zdjęłam kaptur, ukazując ranę na skroni.

- Matt Cię tak urządził? - Justin zapytał, dodając nutę zgrozy.

- Nie. Zaraz Wam opowiem, tylko przemyję to.

Otworzyłam drzwi do toalety damskiej z nadzieją, że jest pusta. Nikogo nie było, więc z gracją wślizgnęłam się do środka. Zaraz za mną wparowała Olivia i Justin.

- A Ty gdzie? To damska... - Zatrzymała go moja przyjaciółka.

Wzruszył ramionami i zamknął drzwi.

- Nikogo tu nie ma. - Stwierdził. - Eli, mów co się stało.

Podeszłam do umywalek i spojrzała w lustro. Miałam trochę ubrudzony policzek i zaschniętą krew na lewej skroni. Faktycznie przypominałam osobę, która przeżyła wypadek samochodowy. Zmoczyłam kawałek ręcznika papierowego i zaczęłam wycierać.

- Napadli nas jego podwładni. Matt kazał mi uciekać, ale dwóch z nich mnie zaczęło szukać. Jak uciekałam to potknęłam się i zdarłam sobie skórę. - Wyjaśniłam.

W życiu się tak nie bałam. Co jeśli Matt by mi nie pomógł? Dokąd by mnie zabrali i co ze mną zrobili? Poczułam nieprzyjemne dreszcze.

- Czego od Ciebie chcieli? - Zapytała Olivia, opierając się biodrem o umywalkę.

- Wybacz, nie zdążyłam się ich zapytać. - Odparłam zgryźliwie. Po chwili zorientowałam się jak ostro to zabrzmiało. Nie miałam powodu, by na nich się wyżywać, tym bardziej, że czekali na mnie cierpliwie. - Przepraszam. Jestem zdenerwowana. Mało brakowało, a porwaliby mnie.

- Olivia. - Justin zwrócił się do mojej przyjaciółki nagle. - Nocuj u Eli dzisiaj. Potrzebuje Twojego wsparcia,  a ja gdybym zapytał wyszedłbym na zboczeńca.

Obie wybuchnęłyśmy śmiechem.

- Nie chcę Was w to mieszać. - Powiedziałam cicho.

- Za późno. - Odrzekł chłopak. - Jesteśmy Twoimi przyjaciółmi i dopilnujemy, żebyś nie została z tym sama.

Uśmiechnęłam się. Już chciała rzucić krótkie: Dzięki, gdy do pomieszczenia wparowały dwie starsze panie. Zapanowała niezręczna cisza. Babulki patrzyły na Justina spod swoich okrągłych okularów, gdy jedna z nich machając torebką zaczęła wołać obsługę.

Aby uniknąć problemów, sprintem wybiegliśmy z łazienki wprost do wyjścia.

To był dziwny wieczór, którego nie zdołam nigdy zapomnieć.