Rozdział 10

Otworzyłam oczy i podniosłam się z miękkiego łóżka. Powędrowałam wzrokiem po moim pokoju.

- Sen? - Mruknęłam ospale do siebie samej.

Potarłam oczy i ziewnęłam. Poczołgałam się do mojej łazienki. Zrzuciłam z siebie cienką piżamę i weszłam do kabiny prysznicowej. Odkręciłam letnią wodę, która strumieniem zleciała na mnie. Próbowałam zmyć z siebie ostatnie resztki zaspania i zamknęłam oczy.

Po odprężającym prysznicu, owinęłam się w błękitny ręcznik i wycierając mokre włosy, podreptałam do kuchni na dół. Moja mama niczym poranny ptaszek stała przy ladzie w związanych w warkocz ciemnych włosach i kuchennym fartuszku w ciastka. Miała na sobie przewiewną, żółtą bluzeczkę, którą kupił jej kiedyś tata oraz granatowe rybaczki. Przygotowując kanapki nuciła pod nosem jakąś melodię. Gdy przekroczyłam próg pomieszczenia, spojrzała na mnie i uśmiechnęła się:

- Witaj skarbie, jak Ci się spało?

Rozejrzałam się po kuchni.

- Taty nie ma? - Spytałam, nie odpowiadając mamie na wcześniejsze pytanie.

Usiadłam przy okrągłym stole, tłumiąc burczenie w brzuchu. Oparłam podbródek na dłoni i poobserwowałam Neo, który wcinał karmę.

- Musiał gdzieś pilnie wyjść. - Odparła moja rodzicielka, odwracając się do mnie i kładąc talerz z dwiema przepysznie wyglądającymi kanapkami. - Smacznego.

Skinęłam głową w podzięce i zaczęłam pochłaniać śniadanie. Po chwili talerz był pusty, a ja najedzona. Nawet nie zauważyłam jak moja mama usiadła naprzeciw mnie i uważnie mi się przyjrzała.

- Wszystko gra?

- Tak. - Skłamałam. Co miałam jej powiedzieć? Nigdy by nie uwierzyła w to co mnie naprawdę nurtowało od jakiegoś czasu. - Po prostu nie wyspałam się i miałam zły sen.

Moja mama pokiwała ze zrozumieniem głową. Nagle wstała i podała mi czarną kopertę, leżącą na blacie. Wzięłam ją do ręki i przyjrzałam się jej dokładnie, szukając adresaty. Przeraziłam się.

- Ktoś podrzucił to pod nasze drzwi. Odbiorcą byłaś Ty, więc nie otwierałam koperty. - Wyjaśniła, patrząc na mnie. - Muszę wyjść do sklepu. W międzyczasie chciałam się spotkać z moimi koleżankami z pracy, dobrze? Hej, kochanie?

Ale ja nie słuchałam. Słyszałam tylko jak krew huczy mi w uszach i przyśpieszony rytm mojego serca.
Na czarnej kopercie, czerwonym, ledwo widocznym drukiem widniał napis:

"Śmierć"

Czyli to nie był sen. To był koszmar na jawie. Zagryzłam wargę. W jakim celu do mnie pisze i czego ode mnie chce? Nie chciałam mieć nic wspólnego z tym gnojem. Właściwie, dlaczego tak go nazywałam? On nie był winny tego kim jestem i nie miałam prawa go o to oskarżać. Teraz miałam już mętlik w głowie. Westchnęłam.

Gdy powróciłam do świadomości zorientowałam się, że moja mama już wyszła. Prawdopodobnie postanowiła zostawić mnie samą. Może to i lepiej. Będę mogła to wszystko na spokojnie przemyśleć. Pozmywałam naczynia i usłyszałam, że ktoś puka do drzwi. Oczywiście całkowicie zapominając, że jestem w samym ręczniku, poleciałam jak głupia.

Otworzyłam je na całą szerokość, wpuszczając ciepłe powietrze do środka.

- Hej, Eliii... - Zaciął się Justin, widząc mnie. Jego policzki momentalnie poczerwieniały i szybko zakrył oczy dłonią. - Ostrzegaj jak Ci się zachce chodzić bez ubrań!

Ja również spaliłam buraka na twarzy i ukryłam się za drzwiami, tak ze tylko było widać moją głowę.

- Ostrzegaj jeśli zamierasz do mnie przychodzić!

- Pozwól, że wejdę a Ty idź się ubierz, błagam. - Wszedł do środka z zamkniętymi oczami omal nie wpadając na drzwi.

Poczłapałam na górę do mojego pokoju. Nadal miałam czerwona policzki.

Chwyciłam czerwoną bokserkę z napisem "Life is brutal" oraz dżinsowe, starte spodenki. Szybko ubrałam się i rozczesując wilgotne włosy, zeszłam ponownie na dół. Justin siedział na sofie w salonie, wybijając sobie rytm nogą. Gdy spojrzał na mnie, zobaczyłam jego zakłopotany wyraz twarzy i zaróżowione policzki.

- Po co tu przyszedłeś? - Spytałam zaciekawiona.

* * *

Perspektywa Justina

Z nudów postanowiłem, że zajrzę do Elizabeth. Moi rodzice nie mieli nic przeciwko. Idąc do niej, liczyłem dla zabicia czasu minione domy. Z daleka zobaczyłem, jak jakaś kobieta wychodzi z mieszkania i idzie w przeciwną stronę. Prawdopodobnie to musiała być matka Eli. 

Po naliczeniu dwudziestu chałup wreszcie dotarłem do tego właściwego. Skręciłem i po świeżo skoszonym trawniku wszedłem na niski taras i zapukałem. Poczekałem jedną chwilę, gdy drzwi uchyliły się a w nich stanęła oczekiwana przeze mnie dziewczyna.

W samym ręczniku.

- Cześć, Eliii... - Przeciągnąłem zdanie zszokowany niecodziennym widokiem.

Miała mokre, nieułożone włosy z których skapywała kroplami woda. Skórę miała bladą, jakby w ogóle nie korzystała z tego, że cały czas świeci słońce. Jej dwukolorowe oczy były wpatrzone we mnie, chcąc wywiercić mi dziurę w głowie. Swój średniej wielkości biust chowała za ręcznikiem, który podtrzymywała dłonią, by przypadkiem się jej nie zsunął.

Zasłoniłem oczy ręką, byleby tylko nie patrzyć na nią. Poczułem jak moje policzki przybierają purpurowy kolor.

- Ostrzegaj jak Ci się zachce chodzić bez ubrań

- Ostrzegaj jeśli zamierasz do mnie przychodzić!- Natychmiast mi się odgryzła.

- Pozwól, że wejdę a Ty idź się ubierz, błagam. - Poprosiłem ją błagalnym tonem. Nadal przed oczami miałem widok Eli w samym ręczniku.

Wszedłem do środka. Słysząc, że poszła na górę, odsłoniłem oczy i usiadłem na kanapie. Nagle do głowy wpadła mi piosenka, którą kiedyś słyszałem i natychmiast zacząłem wystukiwać jej rytm. Westchnąłem. Odwróciłem się i zobaczyłem Eli wpatrzoną na mnie i czeszącą włosy.

- Po co tu przyszedłeś?

Wzruszyłem ramionami. Nie miałem konkretnego powodu.

Minęła mnie i usiadła obok. Przeciągnęła się, ziewając. Dopiero teraz zobaczyłem, że coś tu nie gra. Po za tym, że była wyczerpana to jeszcze jakaś taka smutna. Nie wiedząc co w takiej sytuacji zrobić, milczałem. Zazwyczaj normalnie gadałem z dziewczynami jednak przy niej zawsze brakowało mi słów. Nie wiedziałem czego mogę się po niej spodziewać i nie potrafiłem odgadnąć jej myśli. Zobaczyłem jak przygryza wargę, która była już lekko opuchnięta od tego ciągłego gryzienia. Czymś się stresowała.

- Mogę Ci coś powiedzieć? - Wypaliła w końcu, spoglądając na mnie.

Skinąłem delikatnie głową.

- Wczoraj wieczorem... przeżyłam najdziwniejszą rzecz o jakiej w życiu nie śniłam...

Pokrótce opowiedziała mi niestworzoną historię. Mówiła tak jakby czytała z jakiejś księgi. Dowiedziałem się, że jakiś chłopak, który nazywał się Śmiercią zabrał ją do Ultimo Itinere, czyli jakiegoś przejścia dla duchów. Była na zebraniu Stworzycieli Świata i jest Ukojeniem oraz, że jej życie wisi na włosku od momentu w którym dostała to oko. Nie wiele myśląc, zapytałem:

- Jesteś pewna, że to nie był jakiś porypany sen?

Na chwilę się zamyśliła. Wstała i pobiegła do kuchni, żeby po kilku sekundach wrócić z listem w ręce. Pokazała mi go, a ja przeczytałem na głos nazwę adresaty: "Śmierć". Mało przekonywujące to było, ale nie uważam, że sobie to ubzdurała. Prędzej zaczynałem podejrzewać, że ktoś wysłał jej tą kopertę dla beki i zgrało się to w idealnym momencie z jej snem. Znowu usiadła obok mnie wpatrzona w kopertę. Nie była pewna czy chce ją otwierać, a ja nie byłem pewien czy ją do tego zachęcać czy jednak odradzać.

- Boję się dowiedzieć co jest w środku. - Rzekła po dłuższej chwili. - Ale jeśli nie przeczytam co tam jest napisane będzie mnie to nękało. - Dodała.

Jednym zręcznym ruchem rozdarła kopertę i wyciągnęła małą karteczkę. Widniały na niej jakieś bazgroły pisane na szybko i niechlujnie. Nie wypada czytać cudzych listów, ale moja ciekawość zwyciężyła, a po za tym Eli nie miała nic przeciwko. Zaczęła czytać na głos, a ja posłusznie ją słuchałem. Zastanawiało mnie jakim cudem ona potrafi coś wyczytać z tych hieroglifów.

"Zebranie dało Ci w kość, nieprawdaż, Elizabeth?  Skoro masz być jedną z nas, musisz wiedzieć jeszcze o wielu rzeczach. Proponuję spotkanie. Nie jest to żadna pułapka lub próba wkopania Cię do grobu, z góry uprzedzam.

Jutro o 10 wieczorem tam gdzie pierwszy raz się widzieliśmy.

Pamiętasz?"