Rozdział 8

W ciszy czekałam na jego reakcję. Spuściłam głowę, bojąc się spojrzeć mu w oczy. Przygryzałam cały czas wargę. Poczułam metaliczny smak mojej krwi w ustach i przełknęłam ją. Usłyszałam delikatne kroki skierowane wprost w moją stronę. Zobaczyłam czubek butów Justina i tym bardziej bałam się podnieść wzrok.

- Nie wiem czemu, ale to wydaje mi się bardziej prawdopodobne niż wersja z pielęgniarką. - Powiedział cicho z lekkim rozbawieniem, co sprawiło, że uśmiechnęłam się. - Jednak... jaki masz dowód, że mówisz prawdę?

- Żadnego... - Odparłam ze smutkiem. Nie potrafiłam mu w żaden sposób udowodnić moją zdolność. - Po prostu liczę, że mimo to uwierzysz mi. Mnie samej ciężko w to uwierzyć. Wszystko wydaje się takie... inne. Dotąd moją rutyną było przesiadywanie w domu i uciekanie z lekcji, kiedy tylko miałam okazję. Lecz, po tym wypadku... wszystko się zmieniło.

- Próbujesz powiedzieć, że to moja wina?

- Nie! - Poczułam łzy w oczach. Kurde, wszystko się chrzani. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Z resztą czemu mi tak zależy? Dlaczego nie mogę po prostu odejść i zostawić Justin'a? - Nie to miałam na myśli... Ja sama już nie wiem. - Ukryłam twarz w dłoniach.

Wtedy Justin zrobił coś czego się nie spodziewałam. Objął mnie i przytulił. Czułam jak bije mu szybko serce. Zalała mnie fala ciepła.

- Ale z Ciebie beksa - Zaśmiał się i mocniej przytulił.

- Zamknij się, bo nie ręczę za siebie. - Powiedziałam, a raczej chciałam. Załzawiona i zdenerwowana wypowiedziałam niezrozumiały bełkot, co musiało go jeszcze bardziej rozbawić. 

Zastanawiałam się, co mam zrobić. Jak mam to potraktować. Pierwszy raz przytulał mnie chłopak. Dobra, może nie róbmy ze mnie takiego forever alone. Pierwszy raz ktoś przytulał mnie tak szczerze, pocieszająco i... ze zrozumieniem? Łzy przestały płynąć, ale moja twarz musiała wyglądać okropnie. Zaczerwienione oczy i policzki jak po narkotykach, a włosy jak gniazdo dla ptaków. Ciekawa jestem czy Justinowi nie było wstyd tak stać ze mną na środku przejścia i tuląc mnie. Nie wiem. Zignorowałam zerknięcia przechodniów w naszą stronę i ukryłam twarz w ciepłej bluzie chłopaka.

- O taak! Wytrzyj sobie twarz w moje ciuchy. Doprawdy, nie mam nic przeciwko. - Powiedział z niesmakiem Justin.

- Jesteś okropny. Uważasz, że zrobiłabym coś takiego? - Podniosłam głowę by spojrzeć mu w oczy. 

Zaśmiał się, a ja nadepnęłam mu na nogę. Jego śmiech momentalnie zamienił się w cichy syk, spowodowany nagłym bólem. Wyszczerzyłam zęby w złośliwym uśmieszku. Odsunęliśmy się od siebie. Poczułam lekkie rozczarowanie, ale szybko je zignorowałam.

- Chłodno się zrobiło, lepiej wracajmy. Po za tym Twoi rodzice chyba się martwią.

- E tam, moi rodzice są przyzwyczajeni. - Już sobie wyobraziłam jaką awanturę mi zrobią jak wrócę. Aż poczułam ciarki.

- Ale moi nie. - Uśmiechnął się. - Chodźmy.

Ruszyliśmy podświetlaną uliczką prosto do mojego domu. Miło z jego strony, że mnie odprowadza. Trochę to dziwne, że zrobił się z niego taki gentleman. Jednak jego niewyparzony język przywrócił mnie z dziwnych i podejrzliwych myśli.

- Justin, mam pytanie. - Rzekłam, widząc, że będziemy musieli się pożegnać.

- Tak?

- Wierzysz mi?

Nie odpowiedział. Przynajmniej nie od razu. Podrapał się po głowie i schował ręce do kieszeni dżinsowych spodni. Nie obdarzył mnie spojrzeniem, ale ja cały czas obserwowałam katem oka jego twarz, próbując wyczytać jakiekolwiek emocje. Niestety, nie czytałam w ludziach jak w otwartych księgach.

- A jak myślisz? - To pytanie zbiło mnie z tropu. Teraz to już zupełnie, nie wiedziałam czego mam się spodziewać.

Zaczęłam się zastanawiać. Albo zareaguję jak na kobietę przystało, czyli powiem "nie" prowokując go do powiedzenia, że to nie prawda. Lub po prostu "tak" a on wtedy zamilknie. Mogę zawsze go ogłuszyć i uciec, bo myślenie nad odpowiedzią mnie wykańczało. Trzecia opcja kusiła, ale pozostałam dzielna.

- Zgaduję, że starasz się mi uwierzyć.

- Bingo! - Wykrzyknął, przyprawiając mnie o zawał serca. - Więc na razie ustalmy, że Ci wierzę, ok? Pewnie zajdzie taka sytuacja, która to udowodni.

Pokiwałam głową, czując jak ogromny kamień spadł mi z serca.

Kiedy doszliśmy do mojego domu, pomachał mi i szybkim krokiem oddalił się, wracając do swojego domu. Z westchnięciem weszłam cicho do środka, licząc, że moi rodzice są w drugim pokoju i przemknę niezauważona. Pomyliłam się. Gdy drzwi lekko zaskrzypiały już przed nimi pojawili się rodzice niczym czujne psy, pilnujące swojego miejsca.  Jednak oni tylko przywitali mnie zwykłym "Cześć kochanie", burknęli, że znowu wracam późno i mam iść spać. Widziałam, że oni też już byli znudzeni ciągłym zwracaniem mi na to uwagi. Na zegarze wybiła godzina 21:00. Zbyt wcześnie by spać, więc stwierdziłam, że posiedzę na fb. Poszłam się umyć i założyć piżamę. Neo spał już słodko na boku mojego łóżka, głośno mrucząc. Pogłaskałam małego sierściucha po głowie i usiadłam obok niego, z laptopem na kolanach. Poszukałam też trochę informacji na temat duchów i pooglądałam filmiki. Dowiedziawszy się kilku ciekawych rzeczy zaczęłam je spisywać w notatniku. Podobno w miejscach, gdzie czujemy chłód, doświadczamy właśnie zjawisk paranormalnych. Duchy pobierają ciepło z otoczenia, czerpiąc z niego energię. Dzięki temu jesteśmy w stanie je zobaczyć, a one są w stanie dotknąć czegoś. Fakt, że ludzie widzą je jako białe istoty wyjaśniony jest tak, że ta jasna substancja to nic innego jak ektoplazma. Zastanowiłam się nad jednym artykułem.

Na jakie grupy można podzielić dusze zmarłych?

Dusze można podzielić przynajmniej na trzy grupy. Pierwszą stanowią dusze dobrych ludzi za życia, którzy chcąc pomagać swoim bliskim zdecydowali się, że nie chcą przejść na drugi świat. Co to znaczy pomagać ?? Ostrzeganie przed niebezpieczeństwem, pomoc fizyczna i psychiczna. Drugą grupę stanowią dusze odbywających jakąś pokutę, karę. Trzecia, najgorsza grupa, to dusze przysłane przez szatana, aby marnować życie ludzi poprzez wydawane jęki, odgłosy, dziwne telefony. Aby ich straszyć i sprawiać, by spotkały ich nieszczęścia. Te złe duchy nazywamy demonami.

Ciekawe, czy ta postać którą widziałam na cmentarzu jest właśnie tym demonem... Poczułam, że drżę. Ktoś mnie obserwował. Byłam wyczulona na to, więc wiedziałam, że czyjeś oczy śledzą dokładnie to co robię. Spojrzałam w stronę okna tak szybko, że aż poczułam pulsujący ból w głowie. Za szybą panowała istna ciemność i głucha cisza, przerywana jedynie szelestem liści, poruszanych wiatrem. Nie dostrzegłam niczego, więc wstałam i zaczęłam podchodzić do okna. Nagle otworzyło się z hukiem, wpuszczając do pokoju chłodny podmuch powietrza i kilka suchych liści. Zakryłam twarz ręką, czekając aż przejdzie. Gdy znów odsłoniłam oczy, zauważyłam jakiś ruch na drzewie. Podbiegłam do okna i spojrzałam jeszcze raz, mrużąc oczy, lecz nic nie zauważyłam. Zamknęłam je i zasłoniłam żaluzje. Z całą pewnością nie zdawało mi się. Byłam święcie przekonana, że coś mnie obserwowało. Odgoniłam od siebie te myśli. Uznałam, że mój umysł był zbyt zmęczony, żeby teraz nad tym rozmyślać. Odwróciłam się w stronę łóżka i ujrzałam całkowitą ciemność przed sobą oraz...

Dwie pary czerwonych oczu wpatrzonych w moje.