Rozdział 3

Gdy ujrzałam rodziców od razu do nich pobiegłam i się przytuliłam. Moja mama popłakała się ze szczęścia, a tata czule objął nas i odwzajemnił uścisk. Lekarz przerywając tą cudowną chwilę, oznajmił, że musi koniecznie zrobić kilka badań.

Były one standardowe, jak przy sprawdzaniu wad wzroku. Mnie akurat nic nie dolegało i byłam zadowolona. W momencie, w którym zabieraliśmy się do wyjścia, ukłoniłam się i podziękowałam doktorowi. Uśmiechnął się tylko i odparł, że to tylko jego obowiązek.

W podskokach wyszłam ze szpitala i nabierając głęboko powietrza w płuca, westchnęłam. Tanecznym krokiem wsiadłam do auta, a zaraz po mnie moi rodzice.

- Boże, jak ja się o Ciebie bałam! Elizabeth, to było straszne! Lekarze zapewniali mnie, że nie będziesz mogła widzieć na to oko! - Opowiadała moja mama. Jej ton głosu świadczył o tym, że strasznie to przeżywała.

- Okazało się jednak, że znalazł się dawca. - Dodał tata.

- Kim był dawca? - Spytałam zaciekawiona. Jak ktoś może dać komuś oko? To niedorzeczne. Słyszałam o oddawaniu nerki, ale oka? Jeszcze jak to była obca osoba. - Nie rozumiem, kto mógłby się zgodzić na coś takiego...

- Cóż, ta osoba akurat nie miała nic do gadania. - Stanął na światłach i odwrócił się do mnie - Dawcą został chłopak, który umarł w momencie, kiedy zostałaś przewieziona do szpitala. Jego rodzina wyraziła zgodę na szczęście na taką operację.

Przełknęłam głośno ślinę. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam i szczerze, nawet mnie ona przeraziła.

- No tak, to wszystko wyjaśnia. - Zaśmiałam się nerwowo.

Przez resztę drogi się nie odzywałam.

Przyjechałam do domu i od razu wzięłam gorącą kąpiel. Czysta i zrelaksowana, położyłam się na łóżku w moim pokoju. Chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do mojej przyjaciółki Olivii. Była za granicą. Wyjechała tam na miesiąc ze względu na rodziców, którzy chcieli urlop spędzić w jakimś przytulnym miejscu.

Odebrała po trzech sygnałach.

- Eli! Ty żyjesz! - Wrzasnęła mi do ucha, a ja się skrzywiłam.

- Tak, wszystko ze mną w porządku.

- Twoja mama do mnie dzwoniła, że miałaś wypadek. Nic więcej mi nie powiedziała. Jezu! Zaczynałam myśleć, że ostatni raz jak z Tobą porozmawiam to będzie moment, w którym pomodlę się do Boga, a przecież jestem ateistką...

Zaśmiałam się.

- Jak widzisz, a raczej słyszysz nic mi nie jest. Miałam wypadek, owszem. Justin wbił mi nożyk w oko... - Zacięłam się na chwilę, przypominając to sobie. Zagryzłam wargę.

- Justin? Ten dupek?! Jezuu, przysięgam, że złożę mu soczystego kopniaka na jego twarzy! - Zagroziła. - Ale to znaczy... że nie masz oka...?

- Co? Niee, mam oko. Swoją drogą to śmiesznie brzmi. - Zaśmiałyśmy się obie. - Dostałam je od takiego chłopaka, który umarł chwilę po tym jak mnie przywieziono na oddział.

- Ach, rozumiem. - Zapadła chwila ciszy, przerywana skrzypieniem mojego łóżka. - To okropne.
-  Wiem - Odparłam. - Wybacz, ale jakoś nie chcę rozmawiać o tym. Po prostu, czuję się niezręcznie.
- No to nie naciskam. Jak jednak będziesz chciała wrócić do tematu to się odezwij. - Uśmiechnęłam się. - A tak z innej beczki, wiesz, że poznałam takiego fajnego chłopaka?
Tak właśnie zaczęła się godzinna pogadanka. Dowiedziałam się, że ma na imię Oliver i pochodzi z tej samej miejscowości co my. Olivia była ucieszona tym faktem. Codziennie się widywali i szli na plażę, popływać. Przy opowiadaniu jak wygląda zaczęła mi się rozpływać z zauroczenia. Ja czasami chichotałam z jej opisów.

Skończyłyśmy gadać, jak moja mama zawołała mnie na kolację. Stwierdziłam, że zjem ją w moim pokoju i poobrabiam lekcje, które wysłała mi wychowawczyni.

Nad ranem obudziłam się z policzkiem przytkniętym do zeszytu. Podniosłam głowę, od której odkleiła się strona moich notatek i spojrzałam na godzinę. Miałam półgodziny do wyjścia. Zerwałam się w pośpiechu, zrzucając przypadkiem długopis. Po umyciu się i zjedzeniu śniadania, poszłam się spakować. Już byłam gotowa, kiedy przypomniałam sobie, że trzeba się ubrać. Podeszłam do szafy i wyjęłam czyste ubrania. Zarzuciłam czarny mundurek z logiem szkoły na ramiona i stanęłam przed lustrem. Związałam moje długie czarne włosy w koński kucyk. Spojrzałam w swoje odbicie, a dokładnie w te jedno fioletowe oko. Podobało mi się. Nie wiem czemu, ale czułam jakby moje całe życie z powodu tej operacji miało nagle ulec całkowitej zmianie.

Idąc do szkoły, cały czas masowałam pulsujący kark, który był wynikiem niedobrego spania. Zmrużyłam oczy, czując promienie słońca, jednocześnie po moim ciele rozeszło się przyjemne ciepło.

Z daleka zobaczyłam, że na przejściu, które będę musiała pokonać pali się zielone światło. Kilka osób zaczęło przechodzić, a ja stwierdziłam, że może uda mi się przejść, więc pobiegłam.
Zwróciłam uwagę na zadziwiający tatuaż dziewczyny. Może trochę starszej ode mnie. Wokół szyi miała czarny okrąg, jakby łodygi z kolcami. Miałam wrażenie, że z czasem ciemnieje, ale mogło mi się wydawać. Zapaliło się czerwone. Przystanęłam, lecz ta dziewczyna nadal szła przed siebie, gadając przez telefon. Nagle usłyszałam klakson, pisk opon i głośny huk. Widziałam to tak, jakby działo się w zwolnionym tempie. Kierowca tira wciskał gwałtownie hamulec, lecz było za późno. Dziewczyna dosłownie rozpłaszczyła się na ogromnej masce ciężarówki, po czym została odrzucona dziesięć metrów w tył. Sunąc się po betonie zostawiła krwawe ślady. Nogi miała powykręcane w różne strony i skręcony kark.Słyszałam jej krzyk.

A ja stałam. Zaczęłam się trząść. Kierowca tira wysiadł i natychmiast pobiegł do kobiety. Zaczął krzyczeć coś do innych, by zadzwonili po pomoc. Patrzyłam na ciało dziewczyny, z której coraz szybciej uchodziło życie. Widziałam to wyraźnie. Jej krąg bardzo szybko robił się ciemniejszy i zaczął rozprzestrzeniać się po jej kończynach. Nie zdawało mi się, a to na pewno nie był żaden tatuaż.
 Odwróciłam się i zaczęłam biec. Do szkoły się spóźnię, ale chciałam jak najszybciej uciec. Bałam się tego co tam ujrzałam i o czym to świadczyło...