Rozdział 5

- Justin? Co Ty tu robisz? - Spytałam zaskoczona jego obecnością. - Tym bardziej jestem ciekawa skąd wiesz gdzie mieszkam...

Wpuściłam chłopaka do środka. Można by tak powiedzieć. Po prostu wszedł, a ja nie chcąc się z nim zderzyć, przepuściłam go i zamknęłam drzwi. Rozpuściłam włosy i znowu związałam. Lubiłam je, ale wkurzało mnie jak mi się plątały lub przypadkiem zahaczałam nimi o coś.

- Pamiętasz jak ktoś Wam zdemolował skrzynkę na listy? - Zapytał, oddalając się ode mnie, ale uważnie obserwując.

- Taaak, moja mama wybiegła z wałkiem, w szlafroku i ręczniku na głowie. Zaczęła gonić tego gościa, aż w końcu zatrzymała ją straż miejska. - Zaśmiałam się, przypominając sobie moją mamę w obecności dwóch panów przyprowadzających ją do mieszkania. - A co to ma do rzeczy?

- Eee... no bo to ja rozwaliłem Wam tą skrzynkę... - Odparł, podnosząc ręce w geście obronnym. Na chwilę zamilkł, patrząc na mnie uważnie. - Stąd wiedziałem, gdzie mieszkasz.

Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam powietrze, czując pulsującą żyłkę na czole.

- To byłeś tym gnojkiem przez którego nie dostałam swojej paczki?! Chodź tu! Zabiję Cię! - Wrzasnęłam i zaczęłam go gonić, a on zaczął biegać po moim domu.

Oczywiście więcej miałam z tego zabawy niż wściekłości. Nie wiem czemu, ale gdy patrzyłam na jego roześmianą i jednocześnie przerażoną twarz od razu polepszał mi się humor. Dopóki znowu się nie potknęłam...

Już miałam runąć na podłogę między stolikiem do kawy a szeroką kanapą, gdy złapał mnie Justin.

- Ty masz coś z głową, że się cały czas wywracasz? - Skomentował mój drugi już upadek w tym dniu. Zaczął się śmiać.

Ja poczułam rumieńce na twarzy i spuściłam wzrok, kryjąc zażenowanie. Justin widząc moją reakcję, przypomniał sobie, że nadal trzyma mnie w swoich objęciach i natychmiast wypuścił. Jego policzki również poróżowiały.

Ogarnąwszy się, zrobiłam mu sójkę w bok, a ten zgiął się z bólu.

- Za co?

- Dobrze wiesz za co. - Uśmiechnęłam się złośliwie. - Tak właściwie, to po co tu przyszedłeś?

Walnął się na kanapę i zamknął oczy. Ja stanęłam naprzeciw jego, oczekując na odpowiedź. Powinnam zaproponować herbaty czy coś. Przecież wypadałoby. Jednak z mojej perspektywy to Justin w tym wypadku to raczej włamywacz niż gość. Nie dam mu tej przyjemności. Kopnęłam go lekko w nogę, by przypomnieć, że nadal czekam na odpowiedź. On podrapał się po głowie i odparł:

- Chciałem Ci przynieść plecak, który zostawiłaś w klasie. - Wskazał na moją torbę, która leżała samotnie w przedpokoju. Nawet nie zauważyłam, kiedy ją tam postawił. - Po za tym, chciałem, żebyś wyjaśniła mi swoje zachowanie. Czemu tak nagle uciekłaś? Boisz się pielęgniarek? - Chciałam zaprotestować, ale mi przerwał - Żadnych sprzeciwów, nie przylazłem taki kawał drogi, żebyś mi teraz powiedziała coś w stylu "To nie Twoja sprawa". Chcę to wiedzieć i to już, bo...

- Okej.

- Okej? - Spytał zdziwiony, nie spodziewając się takiej odpowiedzi.

- Okej, powiem Ci o co chodzi. - Założyłam ręce na piersiach. - Ale pod jednym małym warunkiem.

Przysunął się bliżej na znak, że słucha.

- Pójdziesz ze mną jutro na cmentarz wieczorem.

Zapadła grobowa cisza. Zaczęłam obgryzać wargę z nerwów. Pewnie weźmie mnie za wariatkę. Mimo wszystko, muszę przyznać, że jest jedyną osobą, którą mogę o oto zapytać. nigdy nie powiedziałabym tego na głos, ale taka jest prawda. Chociaż, ostatnio nawet nieźle się dogadujemy i myślę, że jego obecność doda mi otuchy. Miałam spuszczoną głowę, by nie patrzyć na jego reakcję.

- Obiecujesz? - Usłyszałam jego głos. Wstał z kanapy i podszedł jeszcze bliżej, tak, że widziałam czubek jego czerwonych converse'ów. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy, powoli kiwając głową. - Super, w takim razie do zobaczenia o ósmej jutro. - Uśmiechnął się.

- Hę? Aż tak Ci zależy? - Spytałam, widząc jak kieruje się w stronę wyjścia.

Uchylił drzwi, stojąc tyłem do mnie. Poczułam jak letni wietrzyk wpada do mieszkania, wprawiając w ruch karteczki na stole.

- Tak. - Odparł i opuścił mój dom.

* * *

Następnego sobotniego ranka wstałam pół żywa. Ziewnęłam przeciągle, nadal mając zamknięte, a raczej sklejone oczy. Po omacku szukałam telefonu, aż natknęłam się na coś okrągłego, ciepłego i... włochatego? WŁOCHATEGO?! Pisnęłam ze strachu i sturlałam się z łóżka wprost na podłogę. Poczułam jak wszystko mi pulsuje i mimowolnie jęknęłam. Do pokoju weszła moja mama i spojrzała na mnie zdziwiona.

- Skarbie, co Ty wyprawiasz?

Podniosłam głowę i spojrzałam na miejsce, gdzie dotknęłam tego czegoś. Na moim biurku siedział kot. Był biały w brązowo-czarne ciapki i miał zaróżowiony nosek. Mój strach zmienił się w cukrzycę. Wstałam szybko i podbiegłam do zwierzęcia w celu pogłaskania go. Kot od razu oddał się pieszczocie, ocierając głowę o moją rękę i mając zadowolenie na mordce.

- Znalazłam go dzisiaj jak wracałam ze sklepu. Nie wyglądał na chorego, ale był smutny, więc go wzięłam ze sobą. - Usłyszałam jak mruczy.

- Co na to tata? - Spytałam, przypominając sobie, że przecież tata ma alergię na sierść zwierząt. Trochę mu współczułam, bo kochał koty, ale prędzej by je obsmarkał niż przytulił.

Mama położyła palec na ustach i puściła do mnie oczko. W takich sytuacjach oznaczało to, że albo jakoś to załatwi rozmową, albo ojciec nie ma nic do gadania i musi zaakceptować fakt, iż będzie musiał spać z chusteczkami.

Kot zeskoczył z biurka, otarł się o nogi mojej mamy i wyszedł. Wzruszyłam ramionami i poszłam do łazienki. Po orzeźwiającym prysznicu, ubrałam się w krótkie spodenki z wytarciami na przodzie oraz błękitną bokserkę. Tym razem rozpuściłam włosy, dając im trochę swobody i poczłapałam na dół. Poczułam zapach smażonej jajecznicy i usiadłam przy stole.

- Tata do której dzisiaj pracuje? - Spytałam mamę, która nakładała kotu jedzenie. - A w ogóle, jak on się nazywa?

Mama spojrzała na mnie.

- Tata wraca po drugiej, a imię kota stwierdziłam, że nadasz Ty. - Uśmiechnęła się.

- Jej, dzięki! Zastanowię się. - Odwzajemniłam uśmiech.

Po zjedzonym śniadaniu powiedziałam mamie, że wychodzę z kolegą wieczorem. Uciekłam na górę unikając pytań mojej mamy, co będziemy robili i o jakiego kolegę mi chodziło. Odpaliłam komputer w celu poszukania jakiś oryginalnych imion dla kota. Armani... Bonifacy... Majonez? Kto przy zdrowych zmysłach nazywa kota - Majonez? Boże... Neo wydało mi się sympatycznym imieniem, więc je wybrałam. Zadowolona ze swego wyboru, weszłam na facebooka zobaczyć co się dzieje na świecie.

I tak cały dzień spędziłam na fb pisząc z Olivią i śmiejąc się z tego co moi znajomi udostępniają na swojej tablicy. Gdy nadszedł wieczór postanowiłam się przebrać i poczekać w spokoju na Justina. Nie wiedząc czemu zaczęłam się trochę denerwować. Nie tylko z faktu, iż dowiem się czy moje doświadczenia z duchami są prawdą, ale również tego, że będę na cmentarzu... w ciemnościach... i w dodatku z Justinem. Ale lepiej z nim, niż w ogóle. Usłyszałam dzwonek, pożegnałam się z rodzicami, którzy właśnie dyskutowali o Neo i wyszłam na spotkanie z Justinem. Poszliśmy prosto na cmentarz, praktycznie się do siebie nie odzywając, gdy stanęłam przed bramą osłupiałam ze strachu. Moje serce zabiło szybciej a po plecach przeszły dreszcze. Chłopak zatrzymał się, patrząc na mnie wyczekująco. Pewnie, bo on nie widział tego co ja...

Ogromnej grupy sunących się po ziemi i obserwujących mnie duchów...