Rozdział 6

- Eli, coś nie tak? - Spytał Justin, zaskoczonym tym, że nie weszłam jeszcze na teren cmentarzu.

- Boję się. - Szepnęłam z przerażeniem.

Dopiero teraz do mnie dotarło jak strasznie się bałam. Wszystkie dusze patrzyły w moją stronę i przeszywały spojrzeniami na wskroś. Czyli to jest prawda? Ja jednak widziałam duchy? Co to może oznaczać i jakim cudem to się dzieje? Jeden z nich podszedł bliżej, a ja wstrzymałam oddech. Widziałam jak otwiera usta i wypowiada słowa, które mrożą mi krew w żyłach:

"Biegnij"

Zaczęłam się wycofywać, czując dreszcze na plecach. Wtedy poczułam jak czyjaś ciepła dłoń łapie mnie za moją i przyciąga bliżej.

- Skoro się boisz to po co tu przyszłaś? - To był Justin. Uśmiechnął się zawadiacko.

Miał rację. Nie dość, że zbłaźniłam się przed nim, to jeszcze nie miałam odwagi spojrzeć prawdziwe w oczy. Tak po głębszym zastanowieniu, cała sprawa z duchami zaczęła się odkąd przeszłam operację. Czy to możliwe, że ten chłopak również widział duchy? Albo gorzej, może właśnie z tego powodu umarł... Odganiałam od siebie taką myśl i skupiłam się na wcześniejszym stwierdzeniu. Zmusiłam się do ponownego spojrzenia w stronę duchów, tym razem przymykając prawe oko. Grupa samotnych białych dusz zniknęła, zostawiając puste, spowite w ciemnościach cmentarzysko. Czyli miałam rację. Odpowiedzialne za to, że widzę duchy jest moje oko. Uchyliłam powieki i znów zobaczyłam te istoty. Przestały na mnie patrzeć, część zaczęła chować się i przenikać do własnych nagrobków a część siedziała na ławkach i dyskutowała. Zachowywali się jak ludzie, którzy miło spędzają czas. To ja wymyślałam, że są żądne zemsty i inne głupoty. Oni nadal byli istotami myślącymi, którzy kiedyś mieli rodziny i kochali. Po śmierci ich dusze postanowiły wyjść i poprzypominać sobie swoje miasto. Uśmiechnęłam się, czując ulgę. Jak się w ten sposób myśli, to fakt widzenia duchów nie wydaje się taki straszny. Poczułam uszczypnięcie na dłoni i podskoczyłam.

- Auć!

- O! Obudziłaś się. - Powiedział chłopak, chowając ręce do kieszeni swojej bluzy.

No tak, odpłynęłam na chwilę. Justin usiadł na ławce i gestem zaprosił mnie, żebym zajęła miejsce obok niego. Tak zrobiłam. Nastała chwila ciszy, podczas której zaczęłam przyglądać się duszom. Niektóre płakały przytulając się nawzajem, inne śmiały się i wesoło spędzały czas.

Właśnie. Czas. Czym czas jest dla duchów, które nie mając swojej materialnej "powłoki" wędrują po świecie, nie martwiąc się niczym. Nie spieszą się, nie muszą jeść i załatwiać swoich innych potrzeb fizjologicznych. Jedyne co robią, to śpią i chodzą. Taki nieustanny bieg życia, a raczej nieżycia. Naprzeciwko nas był wysoki pomnik, a wokół niego rozciągał się mały staw. Duchy dzieci bawiły się w nim, wkładając ręce do wody i chlupocząc nią. Zastanawiałam się kiedyś, skoro duchy to niematerialne istoty to czemu potrafią coś wziąć do ręki? Poczytam o tym w necie. Skoro i tak będę miała z nimi do czynienia, to muszę wiedzieć o nich jak najwięcej.

- Słyszysz? Coś w wodzie się chyba porusza. - Rzekł po dłuższej ciszy Justin, patrząc w miejsce, gdzie bawiła się dwójka dzieci. Oczywiście on ich nie widział.

- To tylko ryby. - Odparłam, próbując zmyć jego wątpliwości.

- Taa, a w ogóle - zaczął niepewnie. - Co z naszą obietnicą?

Ups, no tak. Byłam tak zajęta wyszukaniem osoby towarzyszącej, że zupełnie zapomniałam, iż miałam Justinowi wyjaśnić moje zachowanie. Musiałam szybko coś wymyślić. Zaczęłam przygryzać wargę, gdy usłyszałam stanowcze słowa chłopaka:

- Nie kłam.

- Hę?

- Nie kłam.

- Nie wiem o co Ci chodzi. - Spróbowałam na szybko coś wymyślić, ale nie potrafiłam. Byłam zawsze kiepską kłamczuchą. - Nic przecież jeszcze nie powiedziałam...

- Jak chcesz skłamać lub się denerwujesz, przygryzasz wargę. - Odparł, spojrzałam na niego zdziwiona, lecz on spokojnym tonem kontynuował: - Zauważałem to na lekcjach. Gdy byłaś o coś pytana zawsze przygryzałaś wargę. Można to nawet zauważyć i bez tego, bo masz lekko spuchniętą.

Dotknęłam palcem miejsca, które zazwyczaj przygryzałam. Faktycznie miałam opuchnięte, ale nigdy nie zwracałam na to uwagi.

- No więc, powiesz mi o co chodzi?

Spuściłam głowę i wzięłam głęboki oddech. Co mam innego zrobić niż mu powiedzieć prawdę?

- Justin, pewnie mi nie uwierzysz, ale... - Przerwałam nagle, czując jakieś dziwne uczucie w środku. Przeszły mnie dreszcze i miałam wrażenie, że zaraz coś się wydarzy. Rozejrzałam się po cmentarzu, ale prócz dusz nic dziwnego nie zobaczyłam, więc kontynuowałam - Ja bardzo się boję pielęgniarek...

W sumie to nie kłamałam. Odkąd miałam tamte dziwne spotkanie z pielęgniarką to unikam raczej z nimi styczności. Po za tym pielęgniarka w naszej szkole jest walnięta. Jak wpuszcza ucznia do swojego gabinetu to zamyka drzwi na klucz. Pacjent wychodzi zawsze jakiś taki... spokojny. Nie ważne co mu się stało, wychodzi po 15 minutach i jest oazą spokoju. Nauczyciele uważają, że ona ma po prostu talent, a ja uważam, że ma coś nie tak z głową...

Justin patrzył na mnie przez chwilę, po czym wstał i zaczął iść w stronę wyjścia.

- Hej, dokąd idziesz?! - Wrzasnęłam, a duchy spojrzały w naszą stronę zaciekawione.

Stanął i odwrócił się w moją stronę.

- Obiecałaś mi, że powiesz prawdę. Jeśli nie chcesz to było mi po prostu powiedzieć, a nie kłamać w żywe oczy! - Odparł mierząc mnie wściekłym spojrzeniem. Potem jednak spuścił głowę i znów zaczął powoli odchodzić.

Poczułam się strasznie głupio. Justin nie zasłużył na kłamstwo. Lecz co dobrego by wyszło, gdybym powiedziała mu prawdę? "Hej, widzę duchy". Przystanek do psychiatryka niedaleko Elizabeth, chodź, zaprowadzę Cię...

Teraz wszystko mi jedno. Jeśli skłamię, będę miała wyrzuty sumienia, jeśli powiem prawdę uzna mnie za wariatkę. Raz kozie śmierć!

Wstałam i podbiegłam do niego, chwytając go za bluzę.

- Justin, ja...

Nagle zerwał się potężny wiatr. Oboje zgarbiliśmy się, chowając twarze. Usłyszałam stłumione krzyki i znów poczułam to dziwne uczucie. Odwróciłam się powoli w stronę dusz. Zobaczyłam koszmarny obraz. Wszystkie duchy zostały zbierane przez wichurę, niektóre próbowały się chwycić czegokolwiek, ale ich wysiłek był na darmo. Rozpływały się z krzykiem i zostawały siłą wciągnięte do swoich nagrobków.

Odezwał się ponownie głos w mojej głowie, tym razem bardziej przerażony i zburzony:

"Uciekaj!"

Zaczęłam się trząść ze strachu. Przeraźliwe wycie i krzyki rozbrzmiewały w moim umyśle. Chciałam im pomóc, uwolnić z tej męki, ale nawet nie wiedziałam co mam zrobić. 

I wtedy ujrzałam jego.
Wysoka sylwetka mężczyzny, stojącego na czubku pomnika. Jego czarna szata powiewała na silnym wietrze, w którym niknęły ostatnie poświaty duchów. Miał bladą cerę, czarne falujące włosy i czerwone oczy, które napotkały moje spojrzenie. Poczułam się taka mała i bezbronna. Mężczyzna zmierzył mnie wzrokiem.

Czułam bijącą od niego zgrozę i zło. Przerażał mnie. Wiedziałam, że ma coś w sobie co jest zupełnym przeciwieństwem mojego wnętrza. Bałam się, jednak zapragnęłam go zobaczyć z bliska. W ciemnościach przy słabym oświetleniu cmentarza nie widziałam go dokładnie. Uniósł rękę, a wiatr nagle przycichł. Opuścił ją powoli, nadal bacznie mnie obserwując.

- Kim jesteś? - Spytałam cicho, wyprostowując się.

Justin stanął obok mnie, patrząc w kierunku pomnika na czarną postać. On też go widział? Chyba jednak nie. Był zdezorientowany i po chwili rozejrzał się dookoła. Jednak ja i nieznajomy wciąż mierzyliśmy się spojrzeniami.

Nagle mężczyzna rozpłynął się w powietrzu, zostawiając lekki podmuch wiatru, który rozwiał moje włosy.

- Eli, co to było? Nie zapowiadali dzisiaj takiego wiatru... Eli, w porządku?

Zachwiałam się i upadłam, wprost w wyciągnięte ramiona Justina niczym bezwładna lalka. Poczułam jak opuszczają mnie wszystkie siły, a ja sama powoli odpływam. Spróbowałam zachować świadomość, ale ciemność przysłoniła mi widok a ja straciłam przytomność.