Rozdział 2

Biel.

Wszędzie widziałam biel, przewijane nade mną światła i twarze ludzi, których nie znałam. Słyszałam głośne rozmowy, ale nie potrafiłam rozróżnić słów. Nic nie czułam. Jakbym była tylko lekkim liściem, który unosi się na wietrze. Potem dopiero zrozumiałam co się dzieje.

Byłam w szpitalu, przewożona na salę operacyjną. Przypomniawszy sobie całe zajście przed szkołą już wiedziałam co będę miała operowane. Chciałam płakać, ale nie mogłam. Leki i zastrzyki jakimi mnie nafaszerowali sprawiały, że mimo iż byłam przytomna to miałam wrażenie, że duchem odeszłam od ciała. Zaczęłam rozpoznawać twarze ludzi. Widziałam moją zapłakaną mamę i zdenerwowanego tatę. Krzyczał coś na moją nauczycielkę, która również tutaj była. Chciałam ująć dłoń mojej mamy, żeby ją uspokoić i powiedzieć, że wszystko gra, ale znowu ciemność przesłoniła mi widok...

Obudziłam się. Podniosłam ciało gwałtownie z nadzieją, że to tylko koszmar i właśnie zaspałam do szkoły. Lecz głęboki ból w okolicy oczodołu przypomniał mi okrutną prawdę. Przyłożyłam dłoń do prawej strony twarzy, czując szorstki bandaż pod spodem. Położyłam się ponownie i rozejrzałam dookoła. Byłam w pokoju szpitalnym. Wszędzie biało-miętowe rzeczy i meble. Po prawej miałam duże okno, ukazujące mały i przytulny ogródek. Chciałam dojrzeć więcej z tego krajobrazu, lecz przerwała mi pielęgniarka, wchodząc do mojego pokoju. Gdy zobaczyła mnie, natychmiast podeszła i z troską zapytała:

- Jak się czujesz, Elizabeth?

Potarłam pulsujące skronie.

- W porządku. - Skłamałam. Naprawdę czułam się beznadziejnie.

- Chcesz zobaczyć swoje oko?

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Ciekawość była u mnie przewodnikiem z reguły, ale bałam się tego co mogę ujrzeć. Co jeśli wypadek zmieni całe moje życie między rówieśnikami. Jeśli stanę się pośmiewiskiem, albo nawet gorzej...

Niepewnie skinęłam głową, patrząc na kobietę.

- To chodź, zaprowadzę Cię do łazienki - Uśmiechnęła się. Dodało mi to otuchy.

Wstałam powoli i ruszyłam za pielęgniarką. Wyszłyśmy na korytarz. Mijałam innych pacjentów. Przeszłam obok małego chłopca. Na oko (bardzo śmieszne xD - dop. autora) może ośmiolatek. Szedł w obecności wysokiej kobiety, prawdopodobnie jego mamy. Dopiero teraz zobaczyłam co mu dolega. Drugą część twarzy, miał ciemną i pomarszczoną. Wokół jego oczodołu odrywał się naskórek, a gdzie indziej nie było widać skóry. Poczułam cisnące się łzy. Co ten chłopiec ma powiedzieć. On już do końca życia będzie miał zdeformowaną twarz. To okropne, że takie wypadki przytrafiają się nawet niewinnym dzieciom, a potem w przyszłości cierpią z tego powodu.

Szłam dalej, kiedy pielęgniarka nagle skręciła do damskiej toalety. Poszłam za jej śladem. W środku nikogo nie było. Podeszłam do lustra i się skrzywiłam. Moje czarne włosy były potargane i tłuste. Wory z powiek świadczyły o niewyspaniu się. Skórę miałam bladą i wysuszoną. Tak, mam problemy z cerą, ale teraz to wyglądałam jeszcze gorzej niż zwykle. Brzydziłam się sobą. Próbując ułożyć szopę na mojej głowie, pozwoliłam, aby pielęgniarka zaczęła zdejmować opatrunek.

- Gotowa? - Spytała z lekkim uśmiechem, trzymając bandaż z tyłu, żeby nie spadł.

Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powietrze ze świstem.

- Tak. - Odparłam pewnie i spojrzałam przed siebie wprost na moje okropne odbicie.

Bandaż opadł, ukazując prawą stronę twarzy. Zamurowało mnie.

Po lewej stronie miałam błękitną tęczówkę, a po prawej fioletową. Niczym fiołki podczas wiosny. Miałam wrażenie, że te kolory komponują się ze sobą. Zamrugałam kilka razy. Pomimo drobnego bólu jaki odczuwałam w okolicy oczodołu, poczułam radość. Radość, że widzę. Na jedno i na drugie oko. To było niesamowite uczucie. Łzy same popłynęły mi po zmęczonych policzkach. Odwróciłam się i nie kryjąc szczęścia przytuliłam do pielęgniarki. Chyba ją tym zaskoczyłam, ale po chwili odwzajemniając uścisk, zaczęła gładzić mnie po głowie.

- Nie boli Cię nic, Elizabeth? Nie masz problemów z zamykaniem oka? Lub...

- Nie! Czuję się naprawdę wyśmienicie. - Odparłam entuzjastycznie. Moje życie znów nabrało kolorów, dosłownie i w przenośni. Miałam wrażenie, że szybko zapomnę o tym wypadku, a do koloru mojego oka się przyzwyczaję. Spojrzałam na pielęgniarkę. Miała niepewny wyraz twarzy. Jakby była czymś zmartwiona, ale nie zwróciłam na to uwagi.

Wyszłyśmy z toalety i udałyśmy się w stronę gabinetu pana doktora, który miał zrobić jeszcze kilka oględzin i badań. Miałam także zobaczyć się z moimi rodzicami, którzy cierpliwi czekali na moją pobudkę. Idąc długim korytarzem, zauważyłam nagle niskiego mężczyznę, który szedł prosto na mnie. Nie wiem skąd się tam wziął, ale gwałtownie zboczyłam na bok, żeby na niego nie wpaść. Za to przypadkiem zderzyłam się z pielęgniarką.

- Przepraszam bardzo! - Odparłam z przerażeniem i zawstydzeniem.

- Nic się nie stało. Straciłaś równowagę?

- Nie, ale chciałam ominąć tego Pana.

Pielęgniarka dziwiąc się, stanęła.

- Jakiego Pana?

- No, tego. - Odwróciłam się, chcąc pokazać osobę, o którą mi chodziło. Szedł, a raczej sunął się zgarbiony. Jakby całe życie z niego uchodziło i zostawiał je za sobą.

- Ale... tu nikogo nie ma.

Spojrzałam zdumiona raz na kobietę, a potem znów na mężczyznę. Zaczęłam się zastanawiać, czy ona ma problemy ze wzrokiem, ale nie miała żadnych okularów ani nic, więc o co chodziło?

- Jak to? Przecież tam idzie! - Znów pokazałam jej o kogo chodzi.

Pielęgniarka zmieszała się. Mogłabym powiedzieć, że jej wzrok wyrażał strach i niepewność. Złapała mnie za rękę i ruszyła przed siebie, tłumacząc, że doktor na nas czeka. Nie wiedziałam czemu tak zareagowała. Widziałam tego mężczyznę bardzo wyraźnie. Zerknęłam jeszcze raz w jego kierunku, ale go nie zobaczyłam...